Onderstaande tekst is een van de verhalen op de ComingOut.nl website. Ik heb die later ook hier geplaatst om het verhaal op mijn persoonlijke pagina's compleet te maken.

Mag ik even inleiden?

Dit verhaal is ontstaan omdat Chris, een vriend van me, vroeg of ik nog een verhaal had voor comingout.nl. Mijn eerste reaktie was "Nou, ik dacht het niet want mijn verhaal is, eh, niet echt standaard". Maar na een paar minuten denken dacht ik: ach, een beetje afwijkende verhalen zijn zijn natuurlijk ook wel goed. Het is natuurlijk ook in mijn geval zo dat ik niet de enige ben die met mijn soort gevoelens rondliep, dus ook dit verhaal zal wel zijn nut hebben.

Het afwijkende is dat ik zo'n beetje een dubbele coming out heb gehad. Wat ik daarmee bedoel wordt zometeen wel duidelijk. Dit wordt veel meer dan een coming out verhaal; ik ga uitgebreid en langzaamaan mijn situatie en geschiedenis schetsen en jullie mogen eruit pikken wat je aanspreekt. (Opmerking: het is echt een heel lang verhaal geworden, voor velen waarschijnlijk TE lang. Maar daarom heb ik ook kopjes gemaakt, dan kan je het echte comingout verhaal snel vinden en andere dingen overslaan als je wilt.)

Hoe is alles begonnen?

Als kind was ik een beetje een dromerdje en met veel dingen ben ik wat later geweest als anderen. Ik was een stuk minder dan leeftijdgenoten bezig met verliefdheid en dat soort dingen, zeker tot mijn 16e. Ik ben wel een keertje verliefd geweest toen ik 10 jaar was, op een meisje uit mijn klas. (Tenminste, dat wist ik toen niet, ik vond haar gewoon ontzettend leuk maar durfde nooit iets tegen haar te zeggen en ik wist ook niet waarom.)

Toen ik twaalf was ontdekte ik bij mezelf langzaamaan wat masturberen was en kreeg ik tegelijk ook echt seksuele fantasieen. Er was wel eens wat gebeurd (niet echt veel, een beetje op elkaar liggen, bloot of niet bloot, toen ik 7 was met een vriendje uit mijn klas en toen ik 12 was met een nieuwsgierige jongen van 7), en daar gingen mijn fantasieen zo'n beetje over: terugdenken daaraan en aan wat er zou kunnen gebeuren als ik ze weer tegenkwam. Ik stond er niet zo bij stil dat ik de hele tijd over jongens fantaseerde, ik dacht ergens dat dat niet zo raar was en vast wel over zou gaan als ik verliefd werd op een meisje. Maargoed, dat gebeurde dus niet. Er is eigenlijk he-le-maal niets gebeurd tussen mijn 12e en mijn 19e, qua 'experimenteren' met wie dan ook. Hooguit is er op mijn 13e nog een andere jongen die ik kende (van 9) in mijn gedachten bij gekomen waar ik het wel spannend vond om over te fantaseren...

Ik denk achteraf dat juist het feit dat er jarenlang niets is gebeurd, dus dat 'mijn seksuele ontwikkeling een beetje stilstond', mij enorm beinvloed heeft. Plus misschien het feit dat ik op mijn twaalfde jaar nog een stille dromerige jongen was, die veel alleen thuis bezig was. Ik heb een voor mij heel goede jeugd gehad, precies wat ik nodig had, maar ik denk dat ik het later voor mijn gevoel wel een beetje gemist heb om een leuk blij uitgelaten jongetje geweest te zijn...

En daar gaat het balletje rollen...

...in ieder geval, wat de reden ook was: in de 4e, 5e klas van het VWO (op mijn 16e zeg maar) had ik inmiddels wel door dat er niks veranderd was en dat ik op jongens viel. Of eigenlijk, dat ik veel jongens uit de brugklas wel erg leuk vond, en heel soms een tweede- of derdeklasser. Op leeftijdsgenoten viel ik niet. (Ja het leeftijdsverschil klinkt voor veel mensen misschien erg klein, maar voor mij was het op dat moment erg duidelijk.) Ik heb er niet heel erg mee gezeten of over nagedacht, totdat ik me op een gegeven moment realiseerde dat een jongen merkte dat ik naam hem liep te kijken. Hierdoor kreeg ik ineens het gevoel dat ik verkeerd bezig was, vooral omdat ik aannam dat jongens van 12 het helemaal niet leuk vinden dat er een jongen van 17 constant naar ze loopt te kijken. Ik ging bij mezelf na of ik echt iets van zo'n jongen zou willen maar dat was eigenlijk niet echt zo, als ik erover nadacht; ik zou in ieder geval niet weten wat ik met ze zou moeten. Ik zat er niet heel erg mee dat ik ze leuk vond en dat ik over ze fantaseerde, maar als dat mijn echte leven ging beinvloeden dan moest ik daar wat aan veranderen.

Maar wat ik aan mijn gevoelens moest doen wist ik niet. Ik heb altijd wel gedacht dat de mensen waartoe je je aangetrokken voelt (kunnen) veranderen in de loop van de jaren, dus hoopte ik maar zo'n beetje dat dat zou gebeuren. Ik twijfelde of ik moest proberen 'hetero te worden' of wat dan ook, maar ik had geen antwoorden dus schoof het maar voor me uit.

Ergens halverwege mijn negentiende had ik mijn eerste echte seksuele ervaring, met een goede vriend van me (die verder altijd als hetero door het leven is gegaan en daar geen problemen mee heeft, al zullen veel van jullie homo's dat misschien niet van me aannemen ;-) (En oh, even voor de volledigheid: die vriend was van mijn eigen leeftijd). Dit was natuurlijk super-spannend en is in de 2 of 3 jaar daarna nog wel vaker voorgekomen. De latere keren was het gevoel erbij echter niet echt heel hevig, op de manier van "nu weet ik het zeker, ik ben homo" of zoiets. Het was alleen maar gewoon wel lekker. Mijn gevoel zat nog steeds vooral bij veel jongere jongens, alhoewel ik tijdens mijn studietijd wel merkte dat ik een paar van mijn studiegenoten best wel leuk vond.

Op een nacht, toen mijn moeder al een tijd naar bed was, kwam ze heel onverwacht weer naar beneden en zag ze mij samen met de vriend achter e bank liggen, met niet al onze kleren meer aan :-)). Ze stamelde iets van "oh, ik dacht dat de verwarming nog aan was" en liep meteen weer naar boven. Mijn hart klopte natuurlijk in mijn keel, maar ik besloot toch maar (nadat ik mijn vriend de deur uit gewerkt had) naar haar toe te gaan en even te vragen of ze hevig geschokt was. Ze vatte het goed op. Ik kan me herinneren dat ze iets zei in de trant van "jongens proberen wel eens meer wat uit" (wat ze overigens niet bedoelde om aan te geven 'dat ik toch wel hetero was', maar meer 'dat het voor haar open stond en dat ze het wel zou merken'). We hebben het er daarna eigenlijk niet meer over gehad maar ik was wel gerustgesteld.

Ja, en daar zit je dan (denk denk denk denk...)

==> Tip: Je kunt zonder problemen overslaan tot het volgende kopje (of 1 paragraafje daarvoor); de komende tekst heeft niets met coming out te maken en geeft alleen een gedetailleerde uitwerking van mijn gedachtenwereld, voor de enkeling die dat interessant vindt.

Op mijn twintigste heb ik (nadat ik met mijn studie gestopt was) een tijd lang niets te doen gehad en heb een paar maanden bij een andere familie ingewoond. Ik kreeg een vrij hechte 'grote-broer-achtige' band met de twaalfjarige zoon en ontmoette een jongen van 9 die ik erg bijzonder vond en een diepe indruk op me maakte. Ik heb ze daarna een paar keer per jaar gezien als ik weer eens langsging. Zij hebben me een beetje de gelegenheid geboden om eens na te gaan hoe ik eigenlijk in de praktijk tegenover jongere jongens stond, want die had ik verder helemaal niet in mijn omgeving. Het typische was dat ik, als ik bij ze was, heel leuk en normaal met ze omging zonder dat mijn gevoelens van aantrekking tot jongere jongens echt hevig opspeelden. Ik had het gevoel dat dat kwam omdat ik goed kan oppikken wat er in situaties bij andere mensen speelt en daarin mee kan gaan. Vanuit hun was er (natuurlijk?) geen bijzondere aantrekking, dat gevoel hing gewoon helemaal niet in de lucht en dan was het bij mij ook nauwelijks aanwezig. Pas als ik ze een tijd lang niet gezien had, kwamen ze langzaamaan op een andere manier in mijn gedachten en fantasieen terecht want die fantasieen waren op zich wel een deel van mezelf. Ik heb mezelf echter steeds verteld dat deze fantasieen niet echt met de werkelijkheid te maken hadden en dat ik die fantasieen niet teveel 'in het echt' op de jongens moest projekteren.

Op mijn eenentwintigste ben ik voor de tweede keer in mijn leven weer een beetje verliefd geweest, op de jongen van (inmiddels) 10, juist in een periode dat ik hem niet zag. Het was eigenlijk net zo'n kinderlijke verliefdheid als mijn eerste toen ik zelf 10 was, op het meisje uit mijn klas. Ik moest gewoon heel vaak aan hem denken, aan bij hem zijn, met hem praten, hem vasthouden...

In diezelfde periode werkte en woonde ik in Amsterdam, waar ik nog geen sociaal leven had opgebouwd, en had ik veel tijd over waardoor ik nog meer ging nadenken over mezelf en jongens. Ik ging een boek lezen over pedofilie dat ik toevallig tegenkwam en was inmiddels al een tijdje af en toe discussiegroepen op het Internet aan het volgen met berichtjes van mensen die zich tot veel jongere jongens aangetrokken voelden. Ik kwam allerlei verschillende dingen en meningen tegen. (Van mensen die ontzettend voorzichtig met dit onderwerp omgingen en heel verstandige en weldoordachte meningen hadden, tot mensen die sex met jonge jongens helemaal geen probleem vonden en zeiden dat zij het als jongen ook erg leuk gevonden hadden, en altijd een hoop mensen die alleen maar schreeuwden dat alle pedo's dood moesten of dergelijke dingen.) Al die meningen intrigeerden me enorm, en sommige vond ik eigenlijk behoorlijk 'eng' omdat ze tegen mijn eigen beeld ingingen (en verder gingen dan ik durfde te denken). Nu 'moest' ik mijn eigen mening vormen en nagaan of ik het eens was met wat ik las. Ik begon enorm na te denken over wat ik nu met mezelf aanmoest. Ik heb mezelf naar de mening toegestuurd dat het theoretisch misschien wel mogelijk is om een relatie met een veel jongere jongen te hebben, maar dat het (nam ik aan) zo weinig voorkomt dat ik mezelf waarschijnlijk alleen maar ongelukkig zou maken als ik er naar op zoek zou gaan. Dus dat ik er eigenlijk maar niet over na moet denken en er vrede mee moet hebben dat dat niet gaat gebeuren. Ook wilde ik zeker van mezelf weten dat ik, in wat voor situatie ik ook met een jonge jongen terecht zou komen, ik geen dingen zou doen (of toestaan) waar een van ons tweeen later moeilijkheden mee of spijt van zouden krijgen. (Ik kan je verzekeren dat het verdomde moeilijk is om dit standpunt ECHT bewust in te nemen als je die jongens eigenlijk zo ontzettend leuk vindt... Ik vond het ook ergens heel gemeen dat ik hier puur in mijn eentje met mijn eigen gedachten uit moest komen. Je kan veel beter over iets heen groeien door ervaring, maarja, ervaring op dit gebied kon/mocht niet. Heel 'gemeen' maar ik snapte ook wel dat niemand daar wat aan kon doen. En iemand anders hierover vertellen kwam gewoon niet in me op.) Ik accepteerde dus wel van mezelf dat ik die gevoelens van aantrekking had, maar wilde zeker weten dat ik daar altijd goed mee om zou gaan en hoopte ergens dat 'omdat ik die gevoelens op zich accepteerde', ik er overheen zou groeien. Daar was ik best wel mee bezig; elke keer als ik een tijdje lang niet zo naar jongens keek dacht ik bij mezelf "zie je wel, ik ben er overheen aan het groeien!"

Dit lukte me allemaal redelijk, dacht ik. Maar eigenlijk was ik achteraf gezien er te veel over aan het nadenken, en als je ergens zo erg mee bezig bent kan het juist niet over gaan. Ik was/werd eigenlijk een beetje bang voor mijn eigen gevoelens door al dit gedenk, en dingen doen/denken gebaseerd op angst is nooit goed...

Er is ook een keer iets flink mis gegaan. Tegelijk met al dit gedenk kreeg ik steeds het vermoeden dat de eerdergenoemde twaalfjarige zoon, nu inmiddels bijna 14, wel een beetje nieuwsgierig was en mij soms een beetje aan het uitdagen was. (Of dacht ik dat maar?) Ik vond hem wel een erg leuke jongen en dat maakte het nog verwarrender. In ieder geval heb ik er op een keer op het verkeerde moment op de verkeerde manier (met een biertje teveel op ook nog) tegenover die jongen uitgefloept "dat ik wel eens wat met een jongen gedaan had". (Dit was bij hem thuis.) Ik realiseerde me later dat dit heel stom was om tegen hem te zeggen omdat ik duidelijk zelf nogal gefrustreerd was en er niet goed mee om kon gaan, dus het zal wel heel raar en eng op hem over zijn gekomen. Ik heb hem de volgende ochtend excuses gemaakt en er leek niet veel aan de hand. Alles leek met een sisser af te lopen en ik dacht al dat ik me geen zorgen hoefde te maken, totdat ik die avond weer thuis was en zijn moeder aan de lijn kreeg, die behoorlijk overstuur was. Ze zei dat haar zoon helemaal in de war was geraakt en me niet meer wilde spreken en ze heeft een hele tijd tegen me aangepraat, min of meer al naar angst en boosheid eruit gooiend. Dit kwam totaal onverwachts en heel hard aan. Ik heb een paar dagen geprobeerd hem te spreken te krijgen maar ik kreeg steeds zijn moeder die zei dat hij niet meer met me wilde praten en dat ik niet meer mocht bellen. Ik dacht dat ik ze door zo'n stommigheidje nooit meer zou zien en vond dit onbegrijpelijk. Ik was hier kapot van en ben een paar maanden lang redelijk depressief geweest.

Dit voorval heb ik geprobeerd te gebruiken om mezelf extra in te peperen dat ik de gedachte aan jonge jongens moest loslaten want dat het toch alleen maar fout gaat. Dit is redelijk gelukt en op een gegeven moment kreeg ik het gevoel dat ik niet meer zo 'emotioneel afhankelijk was' van (de gedachte aan) jongens. Ik vond ze nog wel steeds mooi en aantrekkelijk en ze zaten nog wel in mijn gedachten maar het deed me niet meer zoveel als eerst, en ik had niet het gevoel dat ik ze nodig had om gelukkig te worden ofzoiets.

(Overigens heb ik na een paar maanden toch weer normaal kontakt gekregen met de familie en zijn we nu weer goede vrienden. Ik heb nog een keertje eventjes met de jongen gepraat hierover, die een heel ander verhaal had dan de moeder. Ik heb nooit geweten wat er zich precies heeft afgespeeld...)

En waar liet mij dat? Nergens, eigenlijk. Ik had het gevoel dat ik totnutoe pedo geweest was en dat ik daar nu overheen was, en nu was ik eigenlijk niets meer. Geen hetero, geen homo (of toch wel?), ik wist het gewoon niet. Ik besloot dat ik verder pas na ging denken als er wat gebeurde en dat ik dan wel verder zou zien.

Mijn eerste (en echte) coming out

Wij onderbreken dit eindeloze gespit in mijn verleden even voor waar het om gaat: een coming out verhaal :-)

Tot mijn eigen verbazing heb ik me ook aan mijn besluit gehouden. Op mijn 22ste -september 1996- raakte ik in op een computerbeurs gesprek met een jongen (3 maanden ouder dan ik) die ik al een beetje kende omdat ik hem daar wel meer gezien had. Hij liet iets vallen over dat hij de dag ervoor een paar kennissen naar de Reguliers Dwarsstraat ('de bekende straat' in Amsterdam) was geweest, ik pakte de hint op en ging daar voorzichtig maar geinteresseerd op in, en hij merkte dat. We praatten wat, e-mailden, spraken een paar keer af en hadden na een paar weken verkering.

Tot dan toe vond ik dat ik geen reden had om het aan iemand anders te vertellen; ik had mezelf immers verteld dat ik niet wist 'waar ik terecht zou komen'. Nu ik een vriend had heb ik het vrijwel meteen aan mijn ouders verteld. Ik heb dus nooit echt tijden lang rondgelopen met het dilemma "moet ik het vertellen of niet". Daarbij heb ik nog een voordeel gehad: ik wist bijna zeker dat mijn moeder niet verbaasd zou zijn en het wel goed op zou vatten. Het feit dat ze me een paar jaar geleden betrapte met een jongen was toen enorm schrikken, maar dat was tenminste in 1 keer over en zorgde er nu voor dat ik een stuk minder zenuwachtig was. Ik ben wel enorm zenuwachtig geweest om het aan mijn vader en stiefmoeder te vertellen want ik wist niet hoe die zouden reageren. Ik heb het over de telefoon gedaan, wat ik wel jammer vond omdat ik ze het liever persoonlijk had willen zeggen, maar ik kon niet meteen langskomen en wilde niet te lang wachten. Ik heb dus niet precies hun reaktie kunnen zien, maar hij was in ieder geval redelijk positief.

Toen ik het aan hun en aan mijn broer verteld had, kon de rest van de wereld (vrienden, familie, collega's) me niet zo veel meer schelen. Ik wilde er ook tegen andere mensen niet een speciale mededeling van maken op de manier van "ik moet jullie iets vertellen..." want dan vestig je daar zo enorm de aandacht op, op de manier alsof het een probleem is ofzo. En ik wilde er nou juist geen probleem van maken. Mensen zouden het wel merken als het uitkwam in een gesprek om het te noemen, ofzo. Mijn familie heeft het allemaal van mijn ouders gehoord omdat ik ze niet veel spreek, een paar van mijn vrienden heb ik het zelf verteld en daarna wist de rest het ook wel, en mijn collega's hoorden het toen er gevraagd werd wie er iemand meenam naar het kerstdiner :-) Het was de eerste keren nog best wel wennen en ik moest best wel even een paar zenuwen overwinnen voordat ik het 'zomaar tussendoor' kon noemen. Tegelijk was het eigenlijk wel leuk om er op te letten hoe mensen reageerden. Meestal zeiden mensen er helemaal niets over. Sommige mensen waren wel geinteresseerd. Wat me eigenlijk verbaasde is dat ik NOOIT een negatieve reaktie heb gehad. De leukste reaktie was van de secretaresse die bij mij in de kamer werkte, en die ik 'zomaar tussendoor' vertelde dat ik mijn vriend mee zou nemen: "Oh. *kwartje valt* Eh, wat zei je nou? Oh - eh - oh... *handen naar haar wangen brengend* word ik nou rood?" Heerlijk - toch nog 1 keertje iemand afgebluft ;-))

Is er leven na de coming out? Oh yes!

Mijn eerste verkering heeft 4 maanden geduurd. Het ging wel goed en was wel leuk, maar achteraf gezien wist ik duidelijk niet wat ik wilde. Na een tijdje was ik er eigenlijk niet helemaal zeker van of ik wel zo verliefd was, maar het ging verder wel goed en ik heb nooit echt gedacht dat ik het uit wilde maken. (Ook was ik eigenlijk een beetje bang dat ik als het uitging 'terug zou vallen' in de gedachte aan veel jongere jongens.) Uiteindelijk is het toch uitgegaan, vooral omdat ik minder enthousiast en attent en initiatiefrijk was dan mijn vriend van me verwachtte. Toen dat besluit om het maar uit te maken eenmaal genomen was, voelde dat eigenlijk wel OK - het was goed dat ik verkering had gehad en het meegemaakt had, en ook weer goed dat ik nu weer alleen was want ik had het best naar mijn zin in mijn eentje.

Vanaf die tijd (begin 1997) tot nu toe (juni 2001) ga ik het verhaal een beetje opsplitsen in 2 delen, net zoals dit hele verhaal 2 verschillende richtingen heeft. (Eigenlijk is dit dus helemaal geen deel van een coming out verhaal, maar gewoon een stuk 'dagboek'.)

Ten eerste mijn 'homo-leven':

Goed, iedereen wist dat ik 'out' was en dat was OK zo. Ik ben eigenlijk nooit echt op zoek geweest naar een vriend, het leven was wel mooi zo. Toch ben ik wel een paar keer een leuke jongen tegengekomen die ik wel wilde leren kennen, en die mij wel een heel leuk iemand vond en mij als vriendje wilde hebben. Ik vond vond dat altijd wel erg leuk en vleiend en was altijd wel nieuwsgierig naar wat er zou kunnen gebeuren. Tegelijkertijd was er, als er wat gebeurde of we elkaar wat beter leerden kennen, een soort knagend gevoel dat ik bij mezelf iets miste, dat ik meer zou moeten voelen dan ik deed. Dat is zo'n beetje altijd zo gebleven. Er gebeurde wel eens wat met een jongen die 'dichterbij me kwam', 1 tot 3 keer per jaar - maar die stootte ik dan ook weer af voordat het echt wat werd, omdat ik niet echt wist wat ik ermee aanmoest.

Ik was sinds ik een vriend had heel af en toe uitgeweest in een homo-bar in Amsterdam, maar daar waren we dan altijd met zijn tweeen en niet met de rest bezig. Mijn echte duik in het uitgaansleven kwam eind 1997, toen ik toevallig op een 'IRC-meeting' verzeild raakte omdat ik wist dat 2 kennissen daar heen gingen. In dat wereldje heb ik veel kennissen en een paar goede vrienden gemaakt, en met hen heb ik het uitgaansleven leren kennen, wat me een paar jaar lang ontzettend goed is bevallen. (Als ik daar een uitgebreid verhaald van ga maken doe ik het wel ergens anders, anders dwaal ik helemaal af...)

Ik ben in die paar jaar ook 2 keer verliefd geweest op een jongen die ik wel eens tegenkwam. Dat was eigenlijk best wel 'nieuw' voor me, verliefd worden op iemand die bereikbaar is/lijkt. Er is nooit wat gebeurd behalve dat ik hartkloppingen kreeg of ontzettend blij werd als ik die jongens zag, en ik geloof dat ik (omdat ik het niet gewend was, of omdat ik niet echt een plan had wat ik ermee wilde doen?) nogal stom naar die jongens toe heb gereageerd. (Sorry B & L, no hard feelings? ;-}) Evengoed was het ergens wel een soort 'geruststelling' dat dat in ieder geval gebeurde, dat ik een keer 'normaal verliefd werd'.

Op een gegeven moment (voorjaar 1999, ik was 24/25) ben ik weer tegen iemand aangelopen met wie ik een relatie kreeg. Ik zat in een periode dat ik steeds vaker dacht dat mijn verliefdheden toch nooit wat zouden worden en dat ik geestelijk eigenlijk beter bij een ouder iemand pas - dus dat het misschien wel mooi zou zijn om eerste periode van verliefdheid 'over te slaan' en gewoon een goede stabiele relatie met iemand op te bouwen. Op de 34e verjaardag van een kennis van me is er wat met hem gebeurd, en binnen een paar weken hadden we echt een relatie voor de buitenwereld. Bijna alles was ontzettend goed: we waren echt 'soulmates' en kunnen heel goed over van alles praten (inclusief mijn aantrekking tot jongere jongens, waar hij begrijpend op reageerde), we hadden een mooi leven, waren heel vaak wel wat leuks aan het doen of bij familie ofzo (dingen die leuk waren en die ik waarschijnlijk niet met een jonger iemand samen zou doen) en bijna iedereen reageerde heel positief op ons. Toch merkte ik dat er af en toe iets behoorlijk scheef zat. Ik kon of wilde niet precies zien wat het was; achteraf weet ik dat het een soort schuldgevoel was over het feit dat hij veel verliefder op mij was dan ik op hem; dat ik in wezen misschien niet meer voor hem voelde dan voor een andere heel goede vriend. Ik zag dat niet onder ogen en was mezelf te veel aan het pushen om dingen te doen waar mijn gevoel niet bij zat. De relatie heeft 7 maanden geduurd. Een week voordat ik zou intrekken in een kamer bij hem in huis (er wonen verschillende mensen in dat huis), werd ik ineens bang dat ik daar niet gelukkig zou worden en zei het af. In de tijd daarna heb ik onze relatie afgebouwd naar een 'heel goede vriendschap' en ik was weer single, wat erg goed voelde.

Een jaar later liep ik weer tegen een bijzondere jongen aan, het kontakt ging gewoon zo goed dat het bijna vanzelf uitgroeide tot een relatie. Het werd me echter al gauw duidelijk dat hij sommige dingen meer / liever wilde dan ik en ik zag al een herhaling van de problemen van mijn vorige relatie voor me. Na een paar maanden van niet weten wat ik wilde besloot ik langzamerhand dat er geen toekomst zat in een relatie waar ik zo over aan het twijfelen was, zelfs al betekende dat dat ik me afsloot voor de goede dingen in een relatie (omdat een 'relatie-zonder-twijfel' voor mij steeds minder mogelijk begon te lijken).

Ondanks dat ik het concept van een langdurige relatie waarin je naar elkaar toe groeit een heel mooi iets vind, heb ik nu zo'n idee dat het niet iets voor mij is - niet op dit moment in ieder geval. Het voelde een beetje als een persoonlijke nederlaag om dat toe te geven, maargoed. Als ik alleen ben voel ik geen twijfel of ik wel goed bezig ben, en dat voelt beter. Ik zeg niet dat ik per se single wil blijven; soms kom ik wel een leuke jongen tegen die me laat twijfelen, maar nadat ik mijn 2 vorige relaties heb afgebroken ben ik toch wel veel minder zeker of het wel een succes wordt, dus onderneem ik bijna nooit zelf aktie. (Dit heeft wel een typische bijkomstigheid: sinds ik een stuk minder uitkijk naar leuke jongens, ben ik een stuk minder enthousiast aan het uitgaan. Het is nog wel leuk en gezellig maar ik ga veel vaker eerder naar huis. Naja, da's best zo. En gelukkig komt er af en toe nog wel een mooie jongen langs die een tijdje in mijn hoofd blijft zitten; het leven zou saai worden als dat helemaal niet gebeurde ;-)

Ten tweede mijn 'pedo-leven'.
(Ieuw! Mag ik dat zo noemen? Nou, je begrijpt het wel he?)

Ja, waar ik tijdens mijn eerste relatie een beetje bang voor was is gebeurd: de gedachten aan veel jongere jongens kwamen terug. Maar ondanks dat ik daar eerst bang voor was, heeft het nooit echt fout gevoeld. Ik was ook niet meer zo bang dat ik er wat fout mee zou gaan doen als 2 jaar daarvoor. Aan de andere kant liep ik ergens nog steeds een beetje uit te kijken naar een moment dat ik 'er overheen zou groeien'. En aan een weer andere kant was ik af en toe nog erg geintrigeerd door dingen die ik tegenkwam over jonge jongens op het Internet ofzo. Het is heel dubbel allemaal.

In de loop van de jaren is er nooit iets heel erg veranderd maar er zijn nu wel veel dingen waar ik anders tegenaan kijk of mee omga.

Ik heb een paar mensen leren kennen die dezelfde gevoelens hadden als ik. We hebben wel eens ergens afgesproken met een groepje, om wat te kletsen in een cafeetje, een filmpje te pakken, of wat dan ook. Niet dat er veel gebeurde of dat het constant over jongens ging, maar het idee dat je samen bent met mensen die ongeveer hetzelfde voelen als jij is al veel waard. Net als het feit dat ik kon zien dat er net zulke gewone jongens waren als ikzelf, die op veel jongere jongens vielen, en niet alleen kalende ouwe kontaktgestoorde mannen ofzo. (De mensen die ik ontmoet heb zijn vaak meer gefrustreerd en paranoide dan de gemiddelde Nederlander, maar dat kan iedereen die zelf met zijn gevoelens en coming out heeft geworsteld vast wel begrijpen.) Ik vond het wel nog steeds een beetje eng om mensen hardop te horen zeggen dat ze een jongen van ver onder de 16 die toevallig voorbij liep 'een lekker ding' vonden; ik wilde dat blijkbaar nog steeds niet echt weten.

Ik had toch natuurlijk wel het gevoel dat ik met een groot geheim rondliep dat ik aan (bijna) niemand kon vertellen omdat iedereen daar negatief op zou reageren. In die ontmoetingen met 'lotgenoten' is dat ook niet bepaald overgegaan, want de meesten zaten enorm in de kast en waren bang voor van alles en nog wat als de verkeerde mensen het te weten zouden komen. Toch heb ik mensen ontmoet (die zelf geen 'lotgenoten' zijn) die tot mijn verbazing vrij normaal over het onderwerp pedofilie konden praten. Tegen hun heb ik uiteindelijk durven zeggen dat ik zelf ook op veel jongere jongens val. Dit heeft me trouwens het gevoel gegeven dat het voor iedereen goed zou zijn als dit onderwerp beter bespreekbaar was, want ik heb van hun een paar goede afgewogen meningen gehoord over waar ik mee uit moest kijken, op een manier die ik waarschijnlijk niet van 'lotgenoten' zou horen. Het is goed om sommige dingen eens van een andere kant te horen en dat kan alleen maar als je normaal over iets kan praten. Hierna heb ik het langzaamaan ook tegen sommige andere mensen durven zeggen. De meesten daarvan zijn wel homo dus die kunnen zich wat beter inleven in mijn positie dan iemand die nooit met zijn geaardheid gezeten heeft, maar toch. Het is goed voor mijn zelfvertrouwen geweest dat ik dit kon - en dat het nooit fout ging.

Ik begon zo langzamerhand ook steeds op een andere manier (of op verschillende manieren) aan te kijken tegen mijn eigen 'aangetrokkenheid'. Die leek steeds minder te vergelijken met 'normale' verliefdheid waarbij ik op een 'relatie' (of wat dan ook) uit zou zijn. Ten eerste omdat ik (zeker nu ik een relatie had gehad) wel inzag dat er in een relatie met een jongere jongen waarschijnlijk veel dingen zouden missen die je met een volwassen iemand wel hebt, omdat je nu eenmaal met verschillende dingen bezig bent in je leven. Ten tweede omdat ik steeds minder verschil zag tussen mijn 'aangetrokkenheid' en een heleboel mensen die gewoon erg van kinderen houden. (Ik weet niet of ik dit moet uitleggen: mijn gevoelens zijn in de loop der tijd een stuk 'breder en vager' geworden. Ik hou gewoon van kinderen en ik zie inmiddels geen duidelijke grens meer tussen dat gevoel en de 'verliefdheid en ook-seksuele aangetrokkenheid' die ik voor een jongen van 12 kan voelen. Ik heb wel eens een jongetje van 4, en een meisje van 3, meegemaakt die ik zulke ontzettende schatten vond, dat ik heel graag hun aandacht wilde hebben en blij werd als ik ze weer zou zien. Soms moest ik zomaar even aan ze denken en over ze dagdromen. Dat lijkt me een normaal en goed gevoel, wat waarschijnlijk veel volwassenen wel eens hebben, en daar was ab-so-luut niks seksueels of anderszins 'engs' aan. Maar het leek wel heel erg op de manier waarop ik verliefd was geweest op die 10-jarige jongen die ik kende.) Hoe meer ik inzag dat er allerlei manieren waren om mijn 'aangetrokkenheid' te bekijken, hoe meer ik begon te denken dat ik er eigenlijk helemaal niet vanaf hoefde te komen en dat het eigenlijk ook niet in de weg hoefde te staan van het krijgen van een 'normale' relatie, als ik er toch niks mee deed in de praktijk. Die dingen konden best naast elkaar bestaan. En waarom zou ik mijn best moeten doen om 'standaard' te worden?

Al met al was er ten opzichte van een paar jaar terug toch best veel veranderd. Ik had jarenlang (veel te?) veel lopen denken en piekeren tot ik er gefrustreerd van geworden was, maar dat was langzaam over aan het gaan. (In ieder geval het gefrustreerde; met veel nadenken zal ik wel nooit kunnen stoppen.) Ik had meer zelfvetrouwen gekregen en had het gevoel dat ik goed met mijn gevoelens om wist te gaan. Ik wist niet of ze minder waren, maar omdat de frustratie erover (bijna) weg was leken ze een stuk minder belangrijk. Tegelijk wilde ik niet meer zo nodig van die gevoelens af, want ze deden eigenlijk niks verkeerd. Ik kan me nog herinneren dat ik een keer een enorm leuke jongen van een jaar of 12 had gezien en ik durfde hem heel leuk te vinden, durfde zelfs opgewonden te raken, zonder dat ik daar zenuwachtig over werd. Ik kon een jongen aantrekkelijk vinden en gewoon BLIJ zijn met dat gevoel en niks anders moeilijks - wat was dat een bevrijding!

Ik was langzamerhand mezelf een eigen positie aan het geven tussen alle meningen die op me af kwamen. (Ik zat hier bijna een heel 'opinie-stuk' over te schrijven, maar dat wordt misschien ook te veel voor dit verhaal; ik zet het wel op mijn website ofzo. Waar het op neer komt is dat ik me niet aangesproken voel door alle boze en sensatiegerichte verhalen die je in de media ziet over 'pedofielen' - en dat ik me ook niet aangesproken voel door veel meningen van 'pedofielen' die ik op het Internet tegenkom, die vaak iets te extreem of nogal kortzichtig zijn.) Ik kreeg steeds meer het gevoel dat ik een eigen mening ontwikkeld had en verder gegroeid was dan anderen; dat ik beter met mijn 'aangetrokkenheid' omging dan - ja, dan iedereen die ik kende eigenlijk. Ik begon me ook af te vragen of ik eigenlijk wel bang hoefde te zijn om te laten zien dat ik jonge jonge(n/tje)s erg leuk vond. Ik had jarenlang alleen maar dingen gehoord van (meestal anonieme) mensen die bang waren om voor hun seksuele orientatie uit te komen of die in hevige problemen waren geraakt als die ontdekt werd. Maar zo wilde ik er helemaal niet mee omgaan. Ik had de juiste instelling en als ik zelf niet moeilijk deed, kon ik misschien ook wel naar andere mensen overbrengen dat ik niets verkeerd deed.

In de afgelopen paar jaar ben ik wel een paar keer in een situatie gekomen waar ik dat kon 'oefenen', en moest beslissen wat voor houdig ik zou aannemen. Zomer 1998 kwam ik in een cafe waar ik af en toe met mijn collega's heen begon te gaan, een jongen van 10 tegen wiens moeder vaak in dat cafe zat. We hadden bijna meteen leuk kontakt. Ik begon af en toe een spelletje kaarten met hem te leggen, tussen het kletsen met mijn collega's door, en een klein jaartje later zat ik daar elke week en ging ik net zo goed met zijn (moeders) kennissen om als met mijn collega's. Als ik lang bij mijn collega's zat, kwam hij naar me toe, om me heen hangen, bij me op schoot zitten, enz... Dit was best wel spannend voor me, in het begin of ik wel zomaar leuk dat kontakt op kon bouwen en of het zou opvallen dat ik het wel erg leuk vond om hem te zien, en daarna dat hij steeds om me heen hing, hoe ik daar mee om moest gaan en wat mensen daarvan zouden zeggen. Maar dat lukte goed; ik kon tegen mezelf zeggen "ik heb niets te verbergen en ik doe niets fout, en er is niets mis mee dat ik het leuk vind om met hem om te gaan" en op die manier open met hem omgaan. Niemand heeft ooit iets gezegd. Tot op een keer zijn moeder eens met me wilde praten omdat het toch wel opviel dat haar zoon 'heel anders met mij omging dan met andere mensen' (en ik hoorde dat kennissen daarover zaten te kletsen en haar waarschuwden). Ik raakte niet in paniek ofzo (want ik had allang bedacht dat dit best eens zou kunnen gebeuren) en heb wat met haar gepraat. Op een gegeven moment wilde ze weten of ik homo was en daar problemen mee had, en ik vertelde haar heel normaal dat ik dat was en dat ik daar verder niet mee zat, dat al mijn collega's het wisten, enz. Dat (en het feit dat ik verder heel open en niet zenuwachtig overkwam?) heeft haar blijkbaar gerustgesteld, we hebben gewoon afgesproken dat we het tegen elkaar zouden zeggen als er wat aan de hand was en daarmee was de kous af.

Dit kontakt is zo een tijdje doorgegaan, een keer per week in het cafe of buiten op het terras. Het was best wel leuk en ik weet zeker dat hij 'op zijn eigen elfjarige manier' echt van me hield. (Hij heeft dat zelfs een keertje indirekt tegen me gezegd.) Ik was wel ernorm voorzichtig en een beetje onwennig wat ik daarmee aanmoest. Op een gegeven moment was die onwennigheid over aan het gaan, ging ik af en toe met hem mee naar andere plaatsen en naar zijn huis, en begon ik hem eigenlijk wel een heel erg leuke jongen te vinden. Tegelijk was hij een grote jongen van twaalf geworden, was zijn 'knuffelige periode' voorbij en wilde hij niet meer dat ik aan hem zat. Dat was (is) af en toe best wel een beetje moeilijk want ik begon dat soms best wel te missen. Sja... That's life...

Zo heeft mijn 'liefdesleven' zich langzamerhand zo'n beetje in twee delen verdeeld: een 'echt' liefdesleven met mensen van ongeveer mijn leeftijd, waar ik echt wat mee kan doen, en een gevoel van aantrekking tot veel jongere jongens, met wie ik leuk omga en op wie ik soms wel een beetje verliefd word. Verder zou ik niet eens precies weten wat ik met die laatste jongens zou kunnen, of willen. Een echte scheiding tussen die 'twee delen van mijn liefdesleven' is er niet, er ligt een vaag gebied tussen waarin mijn gevoel steeds anders is. Dat er geen 'vaste regels' zijn is verder niet lastig; ik ben niet meer (zoals op mijn 21ste) bang dat ik iets verkeerd zal doen, want ik weet nu uit ervaring dat ik goed genoeg uitkijk. En van elke ervaring leer ik weer wat.

In dat vage gebied zitten bijvoorbeeld sommige een stuk jongere (16-18) jongens die ik heel af en toe in het uitgaansleven tegenkom. Ik heb wel eens een keer een heel leuke 17jarige jongen ontmoet die me sterk de indruk gaf dat hij mij ook erg leuk vond. Alleen ik kon absoluut niet met hem praten dus voelde me nooit op mijn gemak in zijn buurt. Inmiddels weet ik dat ik met de jongens van die leeftijd (in ieder geval diegenen die uitgaan in homotenten) meestal helemaal niks gemeen heb en dat we dus eigenlijk niet interessant voor elkaar zijn. Alleen die eerste keer duurde het een paar maandjes voordat dat besef inzonk, en sja... je blijft altijd een BEETJE dromen, he... ;-)

Wat er ook in dat vage gebied zit is kontakten via het Internet. Toen ik een CU2-pagina had, zat ik natuurlijk wel eens rond te kijken naar andere pagina's en natuurlijk ook naar jonge jongens. Gewoon uit nieuwsgierigheid wie er allemaal op stond. En sja, dat is helemaal een manier om te blijven dromen & hopen... en je af te vragen of je echt met sommige mensen in kontakt kan komen. Meestal probeerde ik dat niet, want ik wil geen lastige ouwe nicht worden en ook geen (te) onrealistische dromer. Soms (als ik een reden vond om wat te schrijven) stuurde ik toch een berichtje. De reakties waren verschillend: sommige jongens reageerden helemaal niet (en dan voelde ik me weer heel gauw een engerd) en somige heel enthousiast. Met een paar jongens heb ik een tijdje leuk gemaild. Er zijn 2 jongens (van 13 en 14) geweest tegen wie ik op ICQ, toen het gesprek er op kwam, heb genoemd dat ik op jongens van hun leeftijd val. Hun reakties waren helemaal niet negatief, eigenlijk niet veel meer dan "oh". (Of zoiets als "misschien vinden we dezelfde jongens wel leuk, kunnen we eens vergelijken, hihi") Dat heeft me eigenlijk nog zelfverzekerder gemaakt dat ik daar best voor uit kon komen. Er is wel 1 vaag/grappig iets: die heel leuke jongen van 13 bleek nep te zijn - en toch heb ik best wat aan hem gehad qua zelfvertrouwen. Ik chat nog wel eens met de echte persoon achter het 13jarige CU2-profiel, en hij zei dat ik een van de weinige mensen was die gewoon leuk mailden. (Er zijn wel veel mannen die hem berichtjes stuurde of ie seks wilde, wat best vervelend was.) Die veertienjarige jongen is overigens wel echt - een minderheid onder profielen van jonge homo's op CU2, waarschijnlijk...

Mijn tweede coming out

Het is natuurlijk al lang duidelijk wat ik met mijn 'tweede coming out' bedoel: het ervoor uit komen dat ik op veel jongere jongens val. Daar ben ik dus al een paar jaar lang mee bezig, langzaam en voorzichtig. Het voelt anders dan mijn eerste, 'echte' coming out. Die moest wel komen, want met het feit dat ik homo ben 'kan ik wat doen': ik ga uit, heb veel vrienden die homo zijn, heb vriendjes gehad... Met het feit dat ik veel jongere jongens heel erg leuk vind kan ik veel minder doen en daarom is er ook een stuk minder reden om het tegen andere mensen te zeggen. Daarbij zullen mensen veel sneller negatieve reakties geven (alhoewel ik dat zelf nog niet heb gemerkt) omdat alles wat maar lijkt op 'pedofiel' vaak als eng en gevaarlijk wordt gezien. Daarom ben ik ook niet van plan het zomaar tegen iedereen te zeggen. Toch kom ik er steeds meer voor uit, tegen sommige mensen als het onderwerp ter sprake komt, en nu ook op mijn eigen website en in dit verhaal. De belangrijkste reden daarvoor is: het voelt gewoon verschrikkelijk lekker om jezelf te kunnen zijn. En die gevoelens zijn een deel van mezelf en daar is op zich niks slechts aan, dus dan moet ik dat toch kunnen noemen als het zo uitkomt? Het feit dat ik dat 'gewoon' kan voelt als een soort bevrijding. Rond 1994 zat ik behoorlijk in de knoop met deze gevoelens en een belangrijke reden daarvoor was dat ik het er met niemand over kon hebben (dacht ik in ieder geval). Nu zit ik er niet meer mee, het is geen probleem meer, ik ga er goed mee om, en daar ben ik eigenlijk best wel trots op. Het is eigenlijk ook wel een beetje een uitdaging geworden om goede manieren te vinden om er wat mee te kunnen doen zonder het te verbergen - dit verhaal schrijven bijvoorbeeld. Het zal vast wel zijn nut hebben voor een paar mensen. En zo ben ik toch nog een beetje met mijn gevoelens bezig, en dat is beter dan ze totaal te negeren. Voor mij in ieder geval.

(En wat er in de rest van mijn (liefdes)leven gaat gebeuren? Weet ik veel... Alle mogelijkheden liggen open. Ik ben hartstikke tevreden met mijn leven, dus het boeit niet zoveel op het moment...)

Afsluiting

"En roderik, nog een paar wijze woorden aan het publiek ter afsluiting?"
"Nou, vooruit maar, ik ben toch op dreef..."

Laat je niet door de titel van de site in de war brengen. Vergeet niet dat je 'coming out' niet het belangrijkste is, het is geen doel op zich. Het is alleen een middel dat soms nodig is om dat ene doel te bereiken: je goed voelen over jezelf. "Het mooiste wat je kunt worden is jezelf!", dat is al heel vaak gezegd en het is nog steeds even waar. Wat is er nou een mooier doel in het leven? En de meeste mensen worden enorm tegengehouden om zichzelf te ontdekken(, te ervaren hoe ze in het leven staan, zichzelf te ontwikkelen), als ze een deel van zichzelf moeten verbergen en daar niets mee kunnen doen.

Dat betekent niet dat je helemaal nooit wat mag verbergen. Ieders situatie is anders, en misschien zit je wel in de ongelukkige situatie dat het uitkomen voor je gevoelens nare gevolgens zou hebben. Maar onthoud altijd dit: als jij mooie, blije gevoelens hebt (en ik mag toch aannemen dat verliefdheid/aangetrokkenheid daar onder valt), dan zijn die gevoelens NIET slecht. Laat NIEMAND je dat ooit wijsmaken. Of je iets met die gevoelens kan doen, en wat dan, is een volgend punt. Elke situatie is anders en wat je ermee kunt/moet doen kan jij het beste beoordelen. Als jij niet voor je gevoelens uitkomt maar dat is geen enkel probleem voor je en je wilt er verder ook niks aan doen: mooi zo. Houwen zo, en laat je niks wijsmaken door een stel relnichten die vinden dat alles altijd maar besproken moet worden. Maar als je toch situaties tegenkomt waarin je je ongelukkig of ongemakkelijk voelt met jezelf, of je weet niet wat je met je gevoelens aanmoet, dan moet je daar iets aan doen. Een eerste stap is daar met iemand over praten. Je weet vast wel iemand, en als je echt niemand hebt, schrijf je een mailtje aan degene die het coming out verhaal heeft geschreven dat jou het meest aanspreekt. Doen! Problemen lijken een stuk groter als je er alleen tegenover staat, en andere mensen hebben ideeen waar jij misschien niet opkomt. Stop geen problemen weg die je tegenhouden om 'jezelf te worden', want dan houd jij jezelf alleen maar tegen. En die dingen die je wegstopt komen later toch weer terug.

Zo. Ik heb gezegd.
Pfff...
Heeft er nou iemand een glaasje water voor me? Ik heb een droge keel van al dat getyp...