Sja, Washington State... daar had ik nog niet over geschreven, he? Alleen in mijn e-mailtjes werd het genoemd.

Laten we even teruggaan in de tijd...

Waar ik wel over had geschreven, is over 'een betrouwbare kennis uit Amerika'. Ik chat niet bepaald veel, maar een paar jaar geleden werd ene Kevin door kennissen naar mij doorgestuurd voor een technische internet-gerelateerde vraag. We raakten ook aan de praat over andere dingen, en in de maanden daarna was hij de enige 'onbekende' met wie ik af en toe chatte over hoe onze levens er voor stonden. Hij was een van de weinige 'onbekenden op chat' die ik best graag eens wilde ontmoeten. En in oktober bleek hij de enige persoon in mijn kennissenkring die het lef had om zichzelf in te schrijven bij de KvK als voorzitter van Stichting BCCO. Omdat hij vertrouwde dat ik goed werk deed en het jammer vond als dat verloren zou gaan.

Maanden eerder had ik aan hem al een vaag plan genoemd om misschien naar DrupalCon in Washington D.C. te gaan, wat mijn eerste reis naar de Verenigde Staten zou zijn. Toen had ik ook al een balletje opgegooid over eventueel hem bezoeken. We vonden het allebei jammer dat DrupalCon uitverkocht bleek te zijn voordat mijn plannen concreet werden... en toen ik (drie minuten nadat ik mijn ontslagmail verstuurd had) e-mail kreeg dat ik toch een ticket kon krijgen, heb ik hem dus direct gemaild.

Er was 1 complicatie: hij zou precies in de week van DrupalCon gaan verhuizen omdat hij een nieuwe baan had gekregen. En niet simpel naar een ander huisje in dezelfde stad... maar al zijn spullen in een vrachtwagen pakken, meer dan 3000 km van Kansas naar Washington rijden en daar in de buurt van Seattle een nieuw appartement huren

Maar ik kon wel langskomen, in zijn nieuwe appartement. Dus ik vloog naar Amerika met een return-ticket Seattle-Amsterdam op zak. (En dat alleen maar omdat ik zonder een return-ticket de VS niet in kom... want ik had geen idee wanneer ik echt zou terugreizen.)

Afijn... zondag 7 maart vloog ik dus met een binnenlandse vlucht van de oostkust naar de westkust van de Verenigde Staten, waar ik in op Seattle-Tacoma Airport door Kevin en een huisgenoot opgewacht werd. Ze waren net klaar met hun spullen uitpakken... en ik heb een kamer in hun nieuwe appartement ingenomen en heb uiteindelijk heb ik twee maanden bij ze ingewoond Ik bleek de vierde persoon in het 'huishouden' op dat moment, en mijn drie huisgenoten bleken allemaal behoorlijk relaxte personen. Ik heb absoluut niets te klagen gehad.

De omgeving daar is mooi. Heuvelachtig, een beetje als de ardennen, maar dan grenzend aan een enorm lange baai met veel inhammen en eilandjes. En met meer asfalt, met na elke twee kilometer een parkeerplaats met een gigantische supermarkt en andere winkeltjes inclusief een hamburgerketen, natuurlijk Seattle ligt aan die baai en zij hadden een appartement gehuurd in een stadje aan de overkant van het water. Vanuit het balkon keek je uit op de bergen die een eind verderop beginnen (en die deel zijn van een nationaal park). Het gemakkelijkst reizen naar Seattle was met de pont, die 1 uur over de reis doet en je dan middenin Seattle afzet, bijna onder de wolkenkrabbers.

Kevin was overdag naar zijn nieuwe werk (wat best een schot in de roos bleek qua mogelijkheden en waardering), en de andere huisgenoten (inclusief ikzelf) zaten thuis omdat ze nog geen werk gevonden hadden. 's avonds reden we naar een supermarkt of eetzaak; in de weekends zijn we een paar keer naar Seattle gegaan. We hebben daar een paar keer kennissen ontmoet, over Pike Market en rond het Seattle Centre (met de Space Needle) gelopen... en ik heb op een zondag met Kevin door het 'gay district' gewandeld, waar de anderen niet zoveel zin in hadden. (Er was niet extreem veel aan op een zondagmiddag, maar het was leuk dat Kevin daar nog herinneringen aan had.) 1 zondag zijn we de andere kant op gereden om de omgeving te verkennen, en hebben we door de duinen en langs de baai gewandeld.

Ook hebben we in Seattle nog wat andere mensen ontmoet. Kevin en ik bleken zelfs een gezamenlijke kennis te hebben, zonder dat we dat van tevoren wisten!

Ik ben uiteindelijk twee maanden gebleven, en in die twee maanden heb ik behalve het bovenstaande bijna alleen maar binnen achter mijn computer gezeten. Mijn originele plan was om aan werk te beginnen, want ik had een betaald website-klusje opgespoord in mijn korte tijd in Nederland. (En ondanks dat ik op DrupalCon geen uitzicht op werk had gekregen, zou het wel de moeite waard zijn om op het web te zoeken naar werk in de buurt van Seattle. Wie weet...) Maar daar is weinig van gekomen. Ik ging namelijk 'eerst even' kijken naar het inrichten van een nieuwe server voor Stichting BCCO. De hele situatie met het uitruilen van servers tussen verschillende organisaties was namelijk klaar, de nieuwe BCCO systeembeheerder had een server geinstalleerd met Xen 'virtual servers' erop, en zou 'm snel in het XS4ALL datacenter installeren. Omdat ik nu (als werkloos persoon) toch tijd had, zou ik gaan kijken naar het inrichten van de server en het verhuizen van alle bestaande BCCO websites (en voor de laatste keer, Bluebox). Maar ik wilde de hele installatie meteen goed doorlichten en op de meest veilige manier inrichten, wat leidde tot:
* het eerst installeren en testen van Lighttpd in plaats van Apache als webserver, en er later achter komen dat NginX toch beter was en de boel opnieuw configureren.
* het schrijven van een heel nieuw algemeen 'FCGI daemon start-script' omdat ik geen goede zag. Hier heb ik extra tijd aan besteed omdat ik die ook wilde publiceren op mijn eigen website... wat uiteindelijk meer dan 2 weken in beslag nam.
* het goed begrijpen van alle PHP settings, en het documenteren van onze precieze standaard setup.
* het migreren van onze twee mailinglist pakketten, Mailman en Sympa, naar drie Sympa installaties op verschillende domeinen. (Wat veel lastiger was dan ik dacht.)
* het opnieuw worstelen met met de perfecte setup van Postfix + Virtual (e-mail) domains en het twee keer opnieuw totaal documenteren van een config-file omdat ik steeds verkeerde aannames deed.
* vervolgens met 20 websites de verhuizing van websites en e-mail coordineren.

Verder heb ik ook nog wat andere dingetjes gedaan die ik allang had moeten doen, zoals mijn sites wyz.biz en roderik.muit.nl upgraden naar Drupal6... en Python leren.

Dit gedoe heeft bijna mijn volle verblijf in Amerika (van 2 maanden) gekost. Toen ik dat begon in te zien... besloot ik toch gewoon door te zetten en alles netjes te configureren. Dan kon ik tenminste later zeggen dat ik een volledige web/mailhosting ISP bijna zelfstandig had opgezet. Als ik wat extra werk zou inversteren om goed uit te leggen waar Stichting BCCO voor staat, zou ik het ook best op mijn CV willen zetten.

Het zou ook betekenen dat ik nog zonder plan en zonder werk naar Nederland zou terugkeren... en daar maar moest zien wat er gebeurde. En dat terwijl ik blut was. Maar ik besloot er gewoon voor te gaan op 'mijn manier': proberen dingen goed te doen, mijn activiteiten te beschrijven, en te hopen/verwachten dat ik een werkgever zou kunnen vinden die dat kan waarderen.

Intussen was in die twee maanden 'mijn' zolder in Utrecht ook verbouwd aan het worden, en de nieuwste (irritante wanbetalende) huurder had zijn contract opgezegd gekregen per 1 mei. Dus ik zou vanaf begin mei in ieder geval onderdak hebben in een zolderkamer, zonder huur te hoeven betalen.

Wat wel zeer jammer en irritant was, dat Rots-Vast mijn appartement in Amsterdam had verhuurd in de periode september-maart, het geld van de huurster had geïncasseerd, maar mij nooit een cent had betaald. Ik had ze gedurende mijn ultrakorte verblijf eind februari in Nederland wel drie keer gebeld of ze nu eindelijk eens de boel in orde wilde maken, en had eindelijk 'facturen' gekregen die direct betaald zouden worden. Dit was voor mij een voorwaarde om het contract met mijn huurster vanaf april te kunnen verlengen. Helaas: Rots-Vast had blijkbaar gelogen, want de betaling kwam helemaal niet binnen. Ik heb vanuit de Verenigde Staten een aangetekende brief moeten sturen waarin ik met een deurwaarder dreigde. Geen reactie. Vervolgens heb ik de contractverlenging vanaf april bij Rots-Vast schriftelijk geannuleerd en met mijn (Frans sprekende) huurster over e-mail moeten regelen dat ze bij Rots-Vast wegging en mijn woning via een ander bedrijf ging huren. Gelukkig had ik met mijn huurster en met dat bedrijf net genoeg contact gehad om dat allemaal 'op afstand' te kunnen regelen... maar het was wel verschrikkelijk frustrerend. Ik snap niet dat een bestaand bedrijf zoals Rots-Vast Amsterdam Zuid, dat zoveel geld kan verdienen met zo weinig moeite, het toch nog zo weet te verprutsen dat ze mij geen cent betalen, nog €4200 schuldig zijn, niet reageren en me kwijtraken als klant. Het is echt absurd. Dan besteed je de verhuur van je huis uit om altijd een aanspreekpunt te hebben, zodat een organisatie is die dingen regelt in geval van moeilijkheden... Nee dus. Niet bepaald; ze veroorzaken alleen moeilijkheden, en rekenen daar 6% van de huuropbrengst voor.

Maaaaaargoed.

3 mei vloog ik weer terug naar Nederland, met een 'opgeschoonde' Stichting BCCO, maar zonder werk en verdere toekomstplannen, behalve dat ene website-opdrachtje...