Het belangrijkste van die gevoelens heb ik al opgeschreven onder het kopje 'kinderen' op mijn 'ik en...' pagina. Ik vind het heel leuk om met ze om te gaan, kan genieten van hun kijk op de wereld en hun onbevangenheid. Daarbij vind ik jongens vaak erg mooi, dus leuk om naar te kijken. Ze zijn over het algemeen voor mij 'de mooiste wezens op aarde'.

Dit is het belangrijkste omdat dit het deel van mijn gevoelens is wat in de praktijk tot uiting komt. De rest (zie verder) is wel een deel van mezelf, maar is vooral aanwezig in mijn hoofd en ik kan/hoef er verder weinig mee. Dus eigenlijk gaat de rest van mijn gevoelens je weinig aan - maar omdat ik toch al bewust bezig ben met ontzettend open zijn, zal ik het verhaal maar compleet maken.

Ik kan ook verliefd worden op ze. Verliefd, waarom, en wat is dat precies? Ik weet het zelf niet echt. Dat is denk ik inherent aan verliefdheid, dat het niet helemaal verklaarbaar is. In ieder geval betekent het dat een jongen een hele tijd in mijn gedachten kan blijven hangen, dat ik een beetje dromerig en zweverig word bij de gedachte aan hem, en dat ik heel vaak bij hem wil zijn - zonder reden of plannen, gewoon bij hem wil zijn. (Ik heb zelf eigenlijk het idee dat verliefdheden/-heidjes op deze manier minder voor zullen komen nu ik steeds beter weet wat ik wel en niet van ze wil. Of dat zo is, zal ik nog wel merken.)

Verliefdheid zal wel te maken hebben met lichamelijke aantrekking, maar ik weet dat het niet hetzelfde is / niet alleen daardoor komt. In ieder geval: ik vind jonge jongens ook lichamelijk aantrekkelijk / sexy. Mijn seksuele fantasieen gaan (bijna?) altijd over jonge jongens.

De leeftijd waarop ik jongens seksueel aantrekkelijk vind loopt overigens niet helemaal gelijk met de leeftijd waarop ik ze heel leuk vind zoals ik eerder beschreef. Wat ik in de eerste paragraaf schreef geldt vanaf dat ze een duidelijk merkbare eigen persoonlijkheid hebben - zeg een jaar of 4, tot een jaar of 12. (Als ze pubers zijn wordt het gevoel anders, want hun eigen interesse en houding - dus onze band - wordt gewoon heel anders. Niet dat ze dan niet interessant meer zijn, maar het verhaal op de manier hoe ik het beschreven heb gaat dan niet meer op.) Jongens kan ik ook vanaf een 4 heel mooi vinden - maar sexy: nee. Dat is niet hetzelfde. Dat komt meestal vanaf een jaar of 10. Tot hoever dat doorgaat is moeilijk te zeggen, dat voelt van moment tot moment heel verschillend. Die leeftijd is door de praktijk nogal opgerekt - ik doe het met leeftijdsgenoten en dat is ook heel fijn dus die zijn ook op hun manier aantrekkelijk. Maar een bepaald soort gevoel van 'mond valt open, tong rolt eruit' als ik iemand langs zie lopen - dat gaat langzaam weg vanaf een jaar of 14,15 denk ik. (Hoewel, sommige jongens van 20... Nouja, die grens is gewoon niet echt duidelijk aan te geven en zal ook steeds wel veranderen.)

Overigens is het best lastig om die gevoelens zo te definieren, want ze zijn niet altijd hetzelfde. Soms heb ik een tijdje helemaal geen belangstelling voor jongens. En die gevoelens en leeftijdsgrenzen voelen ook vaak anders. Maar dit is een goed gemiddelde. Ik ben gestopt te denken dat mijn gevoelens echt radikaal zullen veranderen of verdwijnen. Dat dacht ik een tijd geleden wel elke keer dat ik een week lang niet/minder aan jongens dacht, en ik had vooral verwacht dat mijn gevoelens een heel stuk minder zouden worden als ik ze geaccepteerd had en in had gezien dat ik er toch niets mee ging doen. Maar na een tijdje gebeurde het dan steeds weer dat ik op een totaal onverwacht moment een jongen tegenkwam, die ik ZO mooi (of soms is 'lekker' een betere omschrijving ;-)) vond, dat ik me realiseerde dat het gevoel helemaal niet weg is. Het is wel zo dat, in de afgelopen jaren, het gevoel wat minder heftig is geworden. Nu ik heb besloten wat ik met mijn gevoelens wil, is samen met de verwarring daarover ook het 'verlangen naar een jongen' nagenoeg verdwenen. Maar ik kan ze nog steeds ontzettend leuk vinden en graag met ze omgaan.

Ik zit er ook helemaal niet (meer) op te wachten tot dat gevoel weggaat. De verwarring is weg, en de gevoelens die ik nu heb zijn een bron van blijheid, niet van frustratie. Sommige mensen zullen het wel ontzettend raar vinden, maar waarom zou ik daarmee zitten, iedereen heeft recht op zijn rariteitjes, toch? :-)

Ik ben van plan ervan te genieten waar het kan. Als ik een leuk jongetje zie en ik zit in een situatie dat ik hem even kan aanspreken of wat dan ook, dan ga ik dat doen en hem leuk vinden en daar positieve gevoelens van overhouden. En verder ben ik van plan daar niet moeilijk over te gaan doen. (Wel probeer ik zeer bewust geen situaties te creëren die problemen opleveren.) Het kan misschien wel raar zijn dat ik me op bepaalde manieren aangetrokken voel tot jonge jongens en niet/minder tot leeftijdsgenoten, maar het is nou eenmaal zo en het zit me niet in de weg dus ik kan er gewoon van genieten.

Als andere mensen daar wel moeilijk over gaan doen, zal ik proberen ze te laten zien dat dat niet nodig is. (Het zijn mijn gevoelens en zolang ik er geen problemen uit voortkomen is het niemand anders zijn/haar zaak om daarover in te zitten. Moeilijk doen kan ik zelf goed genoeg en heb ik al zat gedaan, dat hoeft niemand voor mij te doen.)

Verder ben ik er niks mee van plan. Wat zou ik er ook mee van plan moeten zijn?

Op een andere pagina staan mijn gedachten over 'relaties met jongere jongens' en waarom ik daar niet achteraan zit. Ja, in sommige situaties hoop ik wel eens stiekum dat er wat meer gebeurt, maar daar aktief op uit zijn ga ik niet doen. Ik ga me er verder ook niet voor verontschuldigen dat ik af en toe op 'meer' hoop; ieder mens heeft recht op zijn dagdroompjes. En niemand hoeft zich daar ongerust over te gaan maken want ik ben een verschrikkelijk betrouwbaar en integer iemand. Je moet me maar gewoon vertrouwen.