Dat is heel langzamerhand zo gegroeid. Er zijn zoveel redentjes dat ik het zelf nauwelijks meer precies weet. Dus ik ga het maar even proberen op te schrijven om het wat duidelijker te krijgen.

Zoals ik ergens anders heb genoemd, is het aan een kant best raar om zoveel over mijn gevoelens tentoon te spreiden, want dit is gewoon een erg prive-onderwerp en gaat eigenlijk niemand wat aan. (Het komt toch niet tot uiting in de praktijk - behalve dan dat ik heel leuk met kinderen omga, maar dat is niet zo'n bijzonder iets waar je pagina's over vol moet schrijven.) Aan een andere kant denk ik dat het heel goed is om over dit onderwerp te kunnen praten. En juist omdat te weinig mensen dit doen/durven, ga ik die uitdaging aan. Er zijn diverse redenen dat ik denk dat het goed is:

Ten eerste voor mezelf, voor mijn gevoel van 'lekker in mijn vel zitten'. Het is iets heel moois als je gevoelens die je hebt niet hoeft te verbergen en niet hoeft in te zitten over wat mensen van je denken; als je jezelf kunt accepteren en waarderen hoe je bent, en dat enigzins kunt uiten. Heel veel mensen die op wat voor manier dan ook dingen verborgen moesten houden voor hun omgeving zullen dat kunnen beamen.

Ten tweede vind ik dat het ook 'voor het algemeen nut' beter zou zijn als gevoelens van aantrekking tot jongere jongen(/tje)s meer bespreekbaar zou zijn dan nu het geval is. (Let op: ik heb het over de gevoelens en expliciet NIET over 'het handelen naar die gevoelens'.) Mensen die dit soort gevoelens hebben en er beter over kunnen praten, zullen volgens mij:

• die gevoelens minder snel als een probleem zien, dus minder (snel) gefrustreerd zijn, en dus meestal gelukkiger;
• sneller allerlei verschillende inzichten horen over het onderwerp, hetgeen altijd goed is;
• 
  (Dit heb ik zelf gemerkt, doordat ik een aantal mensen ben tegengekomen die zelf totaal geen 'pedo' waren maar er wel redelijk normaal over konden praten. Die mensen bekeken sommige dingen van andere kanten dan ikzelf, hetgeen verfrissend is.
  Ik heb ook de indruk dat veel mensen die deze gevoelens hebben en die alleen maar met 'gelijkgestemden' over (kunnen) praten, een te eenzijdig beeld ontwikkelen van die gevoelens en helemaal niet kritisch op zichzelf/die gevoelens zijn. Dat kan soms best gevaarlijk zijn.)
• zichzelf minder gauw in een hokje plaatsen, omdat ze beter op verschillende manieren tegen hun gevoelens aan kunnen kijken;
• 
  (Voorbeeldje: als ik een jongetje van tussen de 4 en de 10 dat ik tegenkom ontzettend leuk vind, zie ik dat niet (alleen) zozeer als 'pedofiel' of 'gevaarlijk', maar net zo goed als iets dat iedere ouder en grootouder wel heeft. Misschien een beetje op een andere manier, maar toch niet ZO ontzettend anders.)
• minder gauw geneigd zijn de wereld om zich heen de schuld te geven voor de problemen/frustraties die ze evt. hebben vanwege hun gevoelens;
• minder gauw 'vast komen te zitten' in die gevoelens en zich dus niet verder ontwikkelen;
• 
  (Ik heb zelf het idee dat geen enkel gevoel precies vaststaat en dat je als mens altijd wel doorontwikkelt. En dat het daarom wel een soort natuurlijke ontwikkeling is om 'over (sommige aspecten van) je aantrekking tot jongere jongen(/tje)s heen te groeien'. Maar dat gaat juist niet als het onderwerp voor je heel groot is, omdat het een soort frustratie is.)
• minder gauw geneigd zijn om gekke dingen te gaan doen.

Samenvattend: ik denk dat het al met al voor iedereen beter zou zijn als dit onderwerp iets bespreekbaarder was. Als ik daar een beetje aan kan meehelpen, dan vind ik dat mooi.

Ten derde heb ik het idee dat ik met mijn teksten een mooie aanvulling lever aan wat er zoal op het web aan 'boylove websites' te vinden is. Er zijn (naar mijn idee te) weinig websites te vinden die het onderwerp 'aantrekking tot jongens' op mijn manier benaderen (zie mijn stukje over websites), en ik vind dat deze verhalen daarom zeker een functie kunnen hebben. (Wat 'mijn manier van benaderen' dan is, weet ik zelf ook niet - ik weet niet of ik 1 bepaalde manier van benaderen heb waar al mijn schrijfsels onder vallen. Maar ik weet wel dat ik 'mijn manier van benaderen' te weinig tegenkom, hoe tegenstrijdig dat ook klinkt :)

Ten vierde is het steeds opener worden een beetje een uitdaging geworden. Het geeft wel een kick dat ik lekker quasi-naief kan zeggen wat ik voel, schijnbaar zonder heel bezorgd te zijn over reakties van anderen. En dat in een wereld waar heel veel mensen zo geobsedeerd zijn door 'pedofilie' en 'seksueel misbruik' dat ze die overal zien waar dat nergens op slaat. Waar ik dus het risico zou lopen om tot slecht en misdadig gebombardeerd te worden omdat mensen niet goed naar mij kijken en 'pedofiel' gaan roepen. (Of horen roepen door iemand anders en verder niet zelf nadenken.) Zoals ik al zei, ik ben eigenlijk behoorlijk trots op mezelf.

Ik zie wel hoe het loopt, waar ik de grens leg en of ik er spijt van krijg. Of ik dapper ben of gewoon erg stom, kan alleen de toekomst uitwijzen.

Nog een reden: Het doen van een verhaal en de bewuste keuze voor openheid (dat wil zeggen, ik vertel niet veel mensen over mijn gevoelens maar wil me er wel op instellen om erover te kunnen praten als mensen erop ingaan) dwingt me goed na te denken over wat ik doe en zeg, en over wat ik eigenlijk wil met mijn gevoelens. De openheid houdt me integer; ik zal niet geneigd zijn om meningen te gaan verspreiden, of iets van een jongen gedaan te krijgen, in gevallen waar dat tot moeilijkheden zou kunnen leiden. (Wat betreft 'iets van een jongen gedaan krijgen' is dat dus in (zowat?) alle gevallen.) Dat vind ik een voordeel; het fungeert als een soort extra zelfbescherming. Overigens is er nog een voordeel dat hieruit voortkomt: nu ik erop ingesteld ben om weinig verborgen te houden over mijn gevoelens tegenover mijn omgeving (en geen dingen te doen die ik verborgen zou moeten houden), kan ik opener en onbevangener leuk omgaan met jonge(n/tje)s en de mensen in hun buurt.

Verder: Sjah, ik moet toch wat met mijn leven doen om het interessant te houden he ;-)
Ik ben gauw geneigd om, als mijn leven lekker loopt en ik heb wat tijd over, verder te gaan denken aan wat ik nog voor interessants kan doen en hoe ik mezelf verder kan ontwikkelen. Hierin heb ik wel een voorliefde om dingen te doen die niet erg 'standaard' zijn. Daardoor heb ik in de afgelopen jaren o.a. wat vrijwilligersbaantjes gehad en ben met een aantal boeiende/intrigerende mensen in kontakt gekomen. Dit onderwerp is net zo iets. Nu ik er in geslaagd ben om het niet meer een probleem/frustratie te laten zijn, is het wel een uitdaging geweest om te kijken of ik dit allemaal een beetje goed op kan schrijven. Ik had verwacht dat ik er minstens een paar interessante gesprekken aan zou overhouden, en dat blijkt ook zo te zijn. Ik verwacht dat ik er nog wel meer mee kan bereiken, hoewel ik nu nog niet precies weet wat.

In de rest van mijn leven is op dit moment niet een doel waar ik naar streef. In mijn werk gaat alles goed en dat wil ik even lekker zo houden; bewust aan mijn carriere werken interesseert me niet zo veel. Op relatiegebied is er ook niets waar ik naar streef; mijn hoofd staat er gewoon niet naar. Geld, vrienden en leuke bezigheden heb ik meer dan voldoende. Het opbouwen en eventueel uitdragen van een goede mening over het onderwerp 'aantrekking tot jongens' is op dit moment mooi voor mij als een doel om voor ogen te hebben.