Deze pagina ga ik gebruiken om eindeloos over mezelf te ouwehoeren aan de hand van steekwoorden. Ik laat een begrip vallen en ga dan bedenken wat ik daar mee te maken heb en/of hoe ik erover denk. Leek me wel een leuke manier van 'mezelf beschrijven'. (En ook een goeie manier voor een 'niet-chronologisch dagboek' - want zoals ik al gezegd heb schrijf ik dit net zoveel voor mezelf als voor anderen...)

Tijdsbesteding (afgezien van slapen en werken):

• Ik doe graag dingen zonder haast. Ik kan niet de hele tijd stressen, daar ga ik aan onderdoor. Dus mijn vrije dagen zijn veel gevuld met 'nietsdoen'. (i.e. uitrusten, zomaar wat doen, je tijd vooral niet efficient indelen, weetikveel.) (OK, tussendoor probeer ik ook nog te koken & eten, huishouden, alle andere klusjes doen, sporten, ... Maar omdat ik nogal druk ben met 'nietsdoen' schieten vooral die laatste dingen er vaak bij in. En moet ik meestal rennen naar de trein als ik ergens heen moet, omdat ik niet een paar minuten eerder van mijn luie reet af kon komen of af kon maken wat ik aan het doen was.)
• Achter mijn computer zitten. Ja, het is eigenlijk vreselijk, maar waar, ik besteed er veel vrije tijd aan. Is ook een leuke manier van mijn 'nietsdoen'. Wat ik zoal doe:
• • e-mailen, ICQen, discussies op een of ander webforum bijhouden. Ik vind eigenlijk dat kontakt 'in het echt' leuker is dan via de computer, maar ik besteed hier toch nog behoorlijk wat tijd aan. Het gaat gewoon te gemakkelijk, op ICQ aangesproken worden en dan ineens een paar uur daaraan 'kwijt' zijn... En op het Net kom je mensen tegen die je in het echt niet zo gauw ontmoet.
  • Dingen aan mijn computer configureren (lichtelijk linux freak. Dingetjes aan server installeren/optimaliseren, kijken naar nieuwe programma's, zelf dingen programmeren, ...)
  • Nieuws lezen. www.volkskrant.nl alleen maar, tegenwoordig, en af en toe bijhouden hoe enkele interessante projekten erbij staan. Vergt al (te?)veel tijd, dus zelfs slashdot.org heb ik nauwelijks gezien in de afgelopen maanden...
• Mensen zien. Vrienden, ouders, kennissen, uitgaan. Soms ergens anders heen.
  Het is altijd ook erg leuk om nieuwe mensen te leren kennen. Zonder speciaal doel, het is gewoon leuk op zich. (Het lastige is wel dat ik eigenlijk geen tijd heb om al die nieuwe mensen in mijn leven in te passen. Magoe. We zien altijd vanzelf wel wie er blijft hangen.)

Sinds ik thuis werk, wat ik op zich heerlijk vind, is het helemaal erg geworden met mijn tijdsbesteding. Ik zit echt VEEL achter de computer, en werk & prive lopen helemaal door elkaar, ik heb grote moeite om genoeg te werken. (Mijn tijdregistratie staat hier ook ergens, voor de enkeling (collega's enzo) die daarin geinteresseerd is...)

Levensdoel:
Geen speciaal iets, eigenlijk. Ik heb het gevoel dat er niet meer een bepaald iets is dat ik per se moet bereiken, ik heb het al jaren ontzettend naar mijn zin, genoeg afwisseling om het leuk te houden en het gevoel dat ik ook nog regelmatig genoeg wat bijleer en/of wat nuttigs doe. Wat is er nog om naar te streven? (Ja, er is altijd wel genoeg over in de vorm van dingen of projektjes waar ik wat mee wil doen ofzo, maar er is niet een speciaal iets waar ik achteraanjaag - ik heb het al gemaakt in 't leven.)

Het algemene doel in het leven, de algemene drijfveer waarom ik dingen doe, valt uiteen in drieen (maar dit is natuurlijk een zeer algemeen verhaal):

• leren, groeien.. Ik wil graag vooruit komen in het leven, mezelf steeds verder ontwikkelen. Niet zozeer in het opzicht van rijkdom of sociale status/carriere, (dat is altijd leuk als het een bijprodukt is van wat ik doe maar geen reden op zich) maar in het opzicht van kennis en vaardigheden.
• nuttig zijn. Ik doe dingen niet alleen omdat ik er zelf wat aan heb maar ook omdat anderen er wat aan hebben. Ik voel me, ondanks dat ik vaak nogal een eenling ben, wel verbonden met anderen/'de maatschappij' en er lijkt me niks aan als dat niet zo zou zijn. Eerst en vooral help ik mezelf, maar alleen maar voor mezelf leven lijkt me niet alleen onlogisch (ik ben toch niet belangrijker dan andere mensen?) maar ook nogal eenzaam.
• het naar mijn zin hebben/lol hebben. Natuurlijk wil ik plezier hebben in het leven en daar zorg ik wel voor. Buiten dat het een belangrijk doen op zich is, helpt het trouwens ook om de eerste twee dingen goed te doen.

Sociaal leven:
Ben ik een sociaal persoon? Ik weet niet. Ja en nee.
Ik ben heel erg op mezelf, dat is zeker. Ik zie doordeweeks (== 4 dagen) eigenlijk bijna nooit iemand behalve mijn collega's. Soms zit ik in het weekend gewoon 2 dagen alleen thuis. Dat is mijn eigen keuze, ik zal (bijna) nooit gezelschap opzoeken omdat ik me alleen voel ofzo, en heb altijd wel wat te doen. Blijkbaar richt ik me vaak meer op 'dingen' (werk, dingen die ik wil doen in mijn vrije tijd, dingen lezen, ...) dan op personen.
Aan de andere kant vind ik het leuk om mensen te zien en ik ben geinteresseerd in mensen, hun meningen, drijfveren, enz. Op mijn sociale vaardigheden is verder niks aan te merken ik kan merken dat de de meeste mensen het leuk vinden om met me om te gaan. (Mensen die me nog van mijn school/studietijd kennen geloven dit misschien niet maar het is tegenwoordig echt zo.) Ik hoef meestal niet veel moeite te doen om mensen te zien als ik dit wil; ik heb voor mijn doen genoeg afspraken, en dan nog mogelijkheden over die ik afsla wegens tijdgebrek/geen zin. Als dat eens een keer niet zo is en ik toch mensen wil zien, lukt me dat altijd wel.
Ik heb niet 1 sociaal netwerk waar ik deel van uitmaak, maar heb verschillende groepen kennissen waar ik (ongeveer) bij hoor. Het geeft weinig geborgenheid (maar dat heb ik niet nodig) en veel vrijheid en genoeg afwisseling (wat ik erg fijn vind). Het is leuk om te merken dat ik met veel verschillende mensen leuk kan omgaan en me in veel situaties best thuisvoel. (Nouja, ik ben in sommige situaties best wel stil en hou me een beetje op de achtergrond. Maar dat is omdat ik gewoon zo ben, niet omdat ik niet op mijn gemak ben ofzo. Ik ben gewoon een 'stille genieter' ;-) )

Vriendschappen:
Oh, ik wil eigenlijk iedereens vriend wel zijn, als ik daar tijd voor zou hebben. Zoals gezegd, ik vind het leuk om met allerlei mensen leuk om te gaan. Maar ik blijk er weinig moeite voor te doen om vrienden te krijgen of vast te houden. Ik kan daar allerlei redentjes voor bedenken: juist omdat er zoveel interessante mensen op deze wereld rondlopen dus de keus groot is/lijkt; omdat ik het druk zat heb; omdat ik heel goed alleen kan zijn en vaak geen mensen om me heen nodig heb; omdat er al genoeg mensen zijn die er moeite voor doen om kontakt met mij te onderhouden dus mijn tijd is daarmee vaak al gevuld. Ik denk af en toe wel eens dat ik te weinig moeite doe om kontakt met sommige vrienden te onderhouden. Maarja - dat is gewoon hoe het loopt. Ik waardeer ze er niet minder om, en als iemand mij nodig heeft dan ben ik er heus wel voor ze.
Ik heb eigenlijk geen goede vrienden die ik ontzettend vaak zie. (Behalve Jeffrey, maar die zie ik op het werk.) Er zijn wel een aantal mensen die ik als heel goede vrienden beschouw maar die ik soms toch een aantal maanden niet zie. Verder heb ik alleen een hele batterij goede kennissen en mensen die ik wel beter zou willen kennen en met wie ik vast heel goede vrienden zou kunnen worden als er meer tijd in geinvesteerd zou worden.
Af en toe vraag ik me af of ik misschien een beetje te lui ben in het 'vrienden bijhouden'. Maar ach, het loopt allemaal wel zoals het loopt. Het voelt eigenlijk als een behoorlijk luxe positie om dit als uitgangspunt te kunnen nemen.

Nieuwe kontakten (sorry, even ventileren):
Dit stukje hoort hier niet echt thuis want ik het is niet zozeer een beschrijving van 'ik & iets'. Ik wil even iets kwijt naar aanleiding van een paar ontmoetingen die ik de laatste tijd heb gehad. Als dit kopje zeker niet op jou slaat, sla het dan maar over.

Kinderen:
Ik vind het echt hartstikke leuk om met kinderen om te gaan. Of eigenlijk zijn het vooral jongen/tjes voor wie ik iets speciaals heb. (Sja, dat is gewoon toevallig zo, ik heb niks tegen meisjes/vrouwen maar ik ga gewoon heel weinig met ze om. En ik ben zelf ook een jongetje geweest.)
Wat dan? Sja, ik heb gewoon iets met ze. Ik vind het leuk om bij ze te zijn, gewoon met ze te praten of spelen. Ik denk dat het o.a. komt omdat ze meer dan volwassenen ongecompliceerd zijn; ze hebben geen (of veel minder) verborgen agenda's, maskers of ingewikkelde gevoeligheden, ze zijn helemaal zichzelf. Ze hebben geen onduidelijke verwachtingen van je; aandacht en leuk kontakt op het moment is genoeg. En vooral: ze zijn vaker gewoon blij. Zo wil ik ook graag zijn (en dat lukt me volgens mij ook behoorlijk, trouwens). Zo wil ik graag ook dat andere mensen tegen mij zijn (hetgeen bij sommigen wel eens moeilijk blijkt). Dus in een bepaald opzicht zijn kinderen wel een voorbeeld voor me, of een herinnering aan dingen die ik in mezelf levend wil houden.
Ik merk dat omgaan met kinderen echt iets toevoegt aan mijn leven, alhoewel dat niet een duidelijk tastbaar iets is. Ze versterken mijn gevoel van blijheid, mijn 'levensgeluk' of hoe je het ook wilt noemen. Ik merk trouwens (de laatste tijd steeds ietsje vaker) dat ze mij vaak ook leuk vinden, kinderen zoeken mij ook op.
(Met volwassenen omgaan is ook leuk en onmisbaar voor me hoor... Kinderen zijn gewoon anders. Wat het kontakt met kinderen ook bijzonder houdt is dat ik de hele tijd volwassenen om me heen heb en kinderen niet zo vaak, als alleenstaande midden-twintiger zonder grote familie.)

Ik heb wel iets meer met jongens, eigenlijk. Ik vind ze niet alleen leuk om mee om te gaan maar vaak ook heel mooi, mooier dan wie of wat dan ook. Ze zijn vaak degenen waar mijn aandacht naar uitgaat en ik doe graag de moeite om wat aandacht, een woordje of een glimlach van ze te krijgen. Als ik onverwacht leuk kontakt gehad heb met een jongen, blijft hij regelmatig nog in mijn gedachten hangen, en wil ik wel moeite doen om hem de volgende keer weer eventjes te zien. Ik heb eigenlijk wel de neiging heb om een beetje verliefd op ze te worden. (Dat is me al een paar keer overkomen.)
Ja, ik voel me tot jongens aangetrokken op een manier (ja, ook lichamelijk) / vanaf een leeftijd die, eh, niet erg praktisch is. Dat heeft mijn leven behoorlijk beinvloed; ik heb jarenlang lopen tobben met de vraag wat ik met die gevoelens moest doen, en hierover moeilijk lopen doen. Inmiddels heb ik die gevoelens een goede plaats gegeven en heb ik gemerkt dat ik er heel goed mee omga. Ik heb dan ook niet meer de neiging om ze te verbergen. Alhoewel ik wel oplet hoe ik ze presenteer tegenover 'de buitenwereld' en ze niet bepaald van de daken schreeuw, want sommige mensen zullen dit waarschijnlijk altijd verkeerd opvatten.

Liefdesleven:
Staat op een ontzettend laag pitje en dat is ook het plan. Ik ben niet op zoek. Alhoewel ik niet uitsluit dat er eens wat gebeurt waardoor ik weer enthousiast word, vind ik het best zo.

Persoonlijke problemen:
Daar doe ik niet aan. Heb ik wel gehad, maar afgeschaft of opgelost. Natuurlijk kom ik wel allerlei probleempjes en obstakels tegen in mijn werk of mijn persoonlijke leven, maar er is niets wat ik niet aan kan en ze zijn meestal niet van lange duur. Mijn lastigste algemene probleem is dat er maar 24 uur in een dag gaan en dat er veel te veel interessante dingen te doen en mensen te ontmoeten zijn, zodat ik aan een heleboel wat ik wel zou willen doen niet toekom. Maargoed, als dat je grootste zorg is, mag je je best gelukkig noemen.

Levensgeluk:
Ik durf mezelf in volle overtuiging een gelukkig mens te noemen. Ik ben mezelf redelijk vaak en bewust aan het vertellen dat ik het toch maar heel goed voor elkaar heb, en dankbaar voor wat ik allemaal heb. (Soms lukt dat wat minder goed, maar meestal toch wel.)
Wat dit gevoel veroorzaakt heeft / in stand houdt zal ik eens proberen op te schrijven:

• Het gevoel dat ik vooruit kom in het leven. Terug kunnen kijken op het feit dat ik problemen en moeilijkheden overwonnen heb en ervan gegroeid ben. En dat ik ook kan groeien zonder dat daar moeilijkheden voor nodig zijn, trouwens.
• Het gevoel dat ik zonder schroom kan zijn wie ik ben en mezelf kan ontwikkelen hoe ik wil. Het gevoel dat ik geen delen van mezelf voor anderen verborgen hoef te houden.
• Het gevoel dat ik, in ieder geval op sommige gebieden, mijn bijdrage kan leveren aan 'het verbeteren van de wereld'. (Niet te groot denken; gewoon af en toe iemand vooruit kunnen helpen is genoeg.)
• Leuk kontakt met mensen, en vaak genoeg de bevestiging dat men mij een leuk/goed persoon vindt
• Genoeg afwisseling / verschillende dingen in mijn leven, zodat het niet gauw saai wordt. Terug kunnen kijken op het feit dat ik redelijk wat non-standaard dingen heb durven doen met mijn leven en dat me dat goed afging.
• Af en toe iemand om eens lekker tegenaan te kruipen / een knuffel te geven. (dit zou meer voor mogen komen maar blijkt nogal lastig te zijn in positiviteit, zonder bijkomend moeilijk gedoe te veroorzaken. Naja, je kan niet alles hebben ;-) en gelukkig heb ik het niet al te hard nodig.)
• Mezelf bewust zijn dat ik veel heb om gelukkig mee/dankbaar voor te zijn

Uit dat laatste punt kan je inderdaad afleiden dat dit gedeeltelijk een zichzelf in stand houdend gevoel is. Enneh, er hoeft niet konstant aan alle criteria te worden voldaan natuurlijk.

Ik ben sinds enkele jaren (vooral sinds ik een of ander self-help boek tegenkwam met de strekking 'hoe wordt men gelukkig' en daarin allerlei dingen herkende die ik net bereikt had) geintrigeerd door de vraag in hoeverre je zelf, door bewust een bepaalde levenshouding aan te nemen, invloed uit kan oefenen op het feit dat je gelukkig bent. Ik geloof dat je daar behoorlijk ver mee kan komen en meen dat bij mezelf terug te vinden. Helaas kan ik het niet goed genoeg formuleren (in termen die algemeen toepasbaar zijn). Ik zou graag willen dat ik andere mensen hiervan kon overtuigen / hiermee kon helpen, maar tot nu toe lukt me dat niet.

Religie / spirituele ontwikkeling:
Ben ik gelovig? Mwah, kweenie. Niet op de standaard manier in ieder geval - maar wie nog wel, tegenwoordig?
Ik ben wel opgevoed met een 'godsbesef' en vooral met het besef dat er 'heel wat meer is tussen hemel en aarde dan wij kunnen bevatten'. Dat geloof ik ook. Verder heb ik niet de neiging om uit te zoeken wat dat nu precies is en wie er tussen de tientallen verschillende versies van verhalen 'gelijk heeft' en wie niet.

Wel ben ik op dit moment een serie boeken aan het lezen die enorm aansluit bij mijn beeld van God en het doel van het leven. Het heet Conversations With God (Een Ongewoon Gesprek Met God), van Neale Donald Walsch. Ik ben niet in staat om een en ander in een paar zinnen samen te vatten. Maar het is een aanrader - lees deel 1! :-)

Het belangrijke in religie is voor mij: kontakt houden met het idee dat het leven een groter doel heeft dan alleen maar jezelf in leven houden; het bewustzijn dat het zin heeft om jezelf te ontwikkelen, en dat (hierdoor) de mensheid constant aan het groeien is naar een groter bewustzijn. Dit hoef ik niet te vinden door steeds naar dezelfde persoon en visie te luisteren, elke week in de kerk. Ik kan dit net zo goed vinden in boeken over persoonlijke ontwikkeling die in de boekhandel onder de categorie 'self-help' staan. Of een meditatiecursus, om maar iets te noemen.

Ik kan merken dat het belangrijk is om kontakt te houden met dit idee, (door af en toe een boek over religie of spirituele ontwikkeling te lezen dat me aanspreekt, bijvoorbeeld) omdat het een belangrijke inspiratiebron is en levenskracht geeft. Veel doe ik verder niet aan 'geloof' of 'spirituele ontwikkeling'; het leven is druk en te vol om alles te doen. Dat is ook niet erg, vind ik. Ieder zijn levensweg, ikzelf ben ervan overtuigd dat ik hier vooral op aarde ben om op aarde te leven en me bezig te houden met wat er allemaal 'in het normale leven' gebeurt. Ik slaag er nog steeds in om daarmee al genoeg aan mijn persoonlijke ontwikkeling te doen en een gevoel in stand te houden dat ik goed bezig ben. Mocht dat gevoel ooit weggaan, dan doe ik daar wel wat aan.
Gelukkig ken(de) ik wel redelijk wat mensen die zich met zaken gerelateerd aan 'spirituele ontwikkeling' (of 'new-age', geef het maar een naam) bezig houden, dat houdt me alert. Ik heb hier twee dingen aan overgehouden. Ten eerste het besef dat er op dit gebied een hoop dingen zijn die ik nog niet weet en waarin ik me wel eens in wil verdiepen. Ten tweede de ervaring dat mensen die zich met deze dingen bezig houden niet per definitie ontwikkelde mensen zijn. Integendeel, soms. Een hoop mensen gelukkig ook wel (met mijn moeder als beste voorbeeld; zij is volgens mij de meest echt geestelijk ontwikkelde persoon die ik persoonlijk ken. Dat vind ik ook leuk om even te melden :-).

De moderne westerse maatschappij:
De wereld is tegenwoordig vreselijk groot, druk, heel erg divers en af en toe behoorlijk onvoorspelbaar. Ik kan me best voorstellen dat sommige mensen de weg erin kwijtraken. Er zijn zoveel mogelijkheden en zo weinig richtlijnen die vertellen wat je moet doen, zo weinig houvast, dat je bijna contstant voor jezelf moet nagaan of je nog wel goed bezig bent. Natuurlijk is het dus goed om dat te doen, maar met onheilsprofeten die zeggen dat de maatschappij totaal op de verkeerde weg is ben ik het niet eens. Er zijn een heleboel dingen die ontsporen en beter geregeld kunnen worden - sla er de krant maar op na - maar dat is wel logisch in een maatschappij die de laatste paar tientallen jaren zo ontzettend snel verandert als de onze. Ik vertrouw er nog steeds op dat we met zijn allen gewend zullen raken aan deze nieuwe grote wereld en dat we dingen uitendelijk steeds beter zullen kunnen regelen. Al met al zou ik nergens liever willen leven dan in de huidige samenleving met (volgens mij) meer vrijheid en mogelijkheden dan ooit, of waar dan ook op aarde.
De samenleving past mij als 'snelle' werkende vrijgezelle jonge man ook wel als gegoten. Het werkt voor mij gunstig uit dat er zoveel verschillende dingen te doen en mensen te zien zijn. Er zijn een paar vallen: ik moet bijvoorbeeld uitkijken dat ik nog genoeg tijd neem voor mezelf om tot rust te komen, nog genoeg 'echt' kontakt en goede vrienden heb met alle vage kennissen in de uitgaanswereld en elektronische bekenden op het internet, en dat ik me geen onrealistische doelen aanpraat of ongelukkig word omdat ik zie dat sommige mensen sommige dingen beter voor elkaar hebben dan ik en ik die niet kan bereiken. Dat lukt me aardig en ik voel me erg lekker met mijn leventje. Ik heb de volledige regie over mijn eigen leven, dat ik kan inrichten zoals ik wil (nouja, binnen bepaalde grenzen, natuurlijk). De wereld is mijn speeltuin.

Zelfvertrouwen:
Is het al duidelijk dat mijn zelfvertrouwen behoorlijk groot is? Ik denk dat ik niet altijd zo overkom, maar ik ben best wel heel tevreden met mezelf en de manier waarop ik mijn leven opebouwd heb. Ik heb mijn ego behoorlijk opgebouwd en het zal waarschijnlijk niemand lukken om dat zomaar eventjes onderuit te halen... (Zie dit niet als een uitdaging A.U.B. ;-)

Image:
Ik kan best begrijpen dat sommige mensen erg hechten aan wat anderen van ze denken en dat ze bewust een image opbouwen en bewaken. Zelf ben ik wel blij dat ik vrij ben om te leven hoe ik wil zonder hier teveel over na te denken. Ik kan alles kan doen wat ik wil zonder dat dit veel schade veroorzaakt in 'image'-opzicht. (Geen schade waar ik wat van merk of waar ik niet overheen kan stappen, in ieder geval.) Maar ik geef toe dat ik toch af en toe wel in de gaten hou of dit nog steeds zo is, vooral omdat ik steeds ietsje onvoorzichtiger aan het worden ben met het rondstrooien van bepaalde meningen...

Mode/uiterlijk:
Ik ben helemaal niet modieus en let niet zo erg op mijn uiterlijk of kleding. Niet dat ik dit helemaal niet belangrijk vind, ik vind het altijd wel leuk als mensen dit wel doen. Maar het zit niet echt in me. Ik heb bijvoorbeeld niks met het begrip 'een middagje kleren shoppen' en de paar keer dat ik geprobeerd heb om dat 'te leren' is me dat niet gelukt. Het zegt me gewoon te weinig, het is over het algemeen niet belangrijk genoeg voor me om er veel moeite voor te doen. (Daarbij kan ik er lekker mee weg komen om het niet te doen ;-])