In gesprekken met mensen (bijvoorbeeld potentiële werkgevers) die 'eng lijkende zaken' over mij uitvinden, blijkt dat ik nog steeds geen goed to-the-point verhaal voor ze heb. Het wordt tijd dat ik eens, punt voor punt, een aantal dingen neerzet om sommige mensen wat te helpen bij het vormen van hun mening.

Dus hierbij:

(Maar als je nieuwsgierig bent, mag je ook wel doorlezen...)

Je liegt en verbergt dingen! Je bent een pedofiel! Ik heb het zelf gelezen!

Ik lieg niet, en ik verberg helemaal niks.

Ik geef gewoon het best mogelijke antwoord op wat mensen werkelijk willen weten.

Als dit onderwerp ter sprake komt, blijkt altijd dat mensen zich direct afvragen of ik seks met kinderen heb, of ik seks met kinderen 'promoot' (wat dat dan ook precies moge betekenen), of ik wel te vertrouwen ben met kinderen, of ik niet toch stiekum achter ze aan ga zitten of druk op ze ga uitoefenen enz.

Je kunt dus gerust zijn. Nee ik doe niks fouts. Dat is al 20 jaar bewezen. Ik ga trouwens ook af en toe met kinderen om 'voor wie ik een gevaar zou zijn', en met hun ouders. De meeste van die ouders hebben wel door dat ik 'speciale gevoelens' voor kinderen heb of hebben dat letterlijk met me besproken. En toch hebben ze geen problemen met me. Zij weten namelijk hoe ik in elkaar zit.

Daarom is mijn antwoord dus: ik ben geen pedofiel. Omdat mensen bij het woord 'pedofiel' direkt aan problemen gaan denken die niets met mij te maken hebben. En niemand heeft problemen met mij.1

Maar werkgevers hebben wel problemen met je! Dat geef je zelf aan op je website.

Dat is niet echt waar. Lees maar na. Er is nog geen enkele werkgever of collega geweest, die aangegeven heeft dat ze een probleem met me hebben. Ik ben een redelijk sociaal ingesteld, productief en goed samenwerkend persoon die goed is in zijn werk en overal over aanspreekbaar is. Tegelijk ben ik (net als in mijn dagelijks leven) niet uitgesproken over de onderwerpen waar ik het hier over heb. Dat zijn meningen waarvan ik het algemeen nut inzie om over ze te schrijven, meer niet. In mijn eigen dagelijkse omgeving is dit 'gezeur' geen issue en ik duw geen meningen bij mensen door hun strot; zoveel relativeringsvermogen heb ik wel. Ik heb nooit meegemaakt of aangevoeld dat iemand op de werkvloer problemen met me had.

Er zijn wel werkgevers die aangegeven hebben dat ze bang zijn dat anderen een probleem met me gaan hebben (wat ik dus nog nooit meegemaakt heb), ondanks dat ze dat zelf niet hebben. Daarom nemen ze me niet (meer) aan voor opdrachten, of weigeren ze mij bij hun opdrachtgevers te plaatsen. Sja, dat is natuurlijk een zichzelf in stand houdende irreële angst.2 Als ooit één keertje daadwerkelijk gaat blijken dat collega's/opdrachtgevers een probleem van me maken, hebben mensen een punt. Tot die tijd... snap ik het gewoon niet. Ik werk in IT projecten, niet in de kinderopvang. En ook niet in Public Relations, dus ik ben geen uithangbord van een bedrijf. En ik zal echt, eerlijk waar, niet stiekum kleine computertjes gaan aanranden. Erewoord.

Er zijn wel enkele mensen (interimbedrijven) die gezegd hebben, een probleem te hebben met mijn meningen die ze op het internet lezen. Ik heb alleen niemand ooit horen zeggen wat het probleem nou is, en wat het enge/foute is aan wat ik schrijf. Ze lijken dit de zeggen zonder dat ze er werkelijk over nadenken, en daarom kan ik daar niets mee. Volgens mij is het eerder een smoes om van me af te komen (zie vorige paragraaf).

Maar je valt dus wel op kinderen! Dan ben je toch een pedofiel? Dat beweer je zelf (soms) toch ook?

Denk even na bij wat je zegt. Dat doe ik namelijk zelf ook.

Ja, ik val op kinderen ja. Ik vind jongens leuk, en ook 'seksueel aantrekkelijk'. Als dat mij 'pedofiel' maakt: best. Het woordje kan me niet zo veel schelen. Ik gebruik het ook wel onder mensen die snappen hoe ik dat bedoel. En als iemand mij 'pedo' noemt heb ik daar ook geen problemen mee, zolang duidelijk is hoe die iemand dat bedoelt.

Want als ik pedofiel ben, dan is een pedofiel dus niet automatisch een gevaar voor kinderen. Ik ben namelijk geen gevaar voor kinderen; dat bewijs ik mijn hele leven al.
Als ik pedofiel ben, dan is een pedofiel dus niet automatisch iemand die altijd met kinderen bezig (en/of erop uit om kindertjes te 'grommen'). Dat ben ik namelijk niet.
Als ik pedofiel ben, dan is een pedofiel dus niet automatisch iemand die een sociale stoornis heeft en niet met volwassenen om kan gaan. Dat geldt namelijk niet voor mij.
Als ik pedofiel ben, dan is een pedofiel dus niet automatisch een 'tikkende tijdbom'. Dat ben ik namelijk niet; dat bewijs ik mijn hele leven al.
Als ik pedofiel ben, dan heeft een pedofiel dus niet automatisch een pshychische afwijking (volgens de criteria in het DSM-IV handboek), en heeft een pedofiel niet automatisch psychiatrische hulp of bewaking nodig. Dat heb ik namelijk niet nodig; dat bewijs ik mijn hele leven al.
Als ik pedofiel ben, dan zijn verreweg de meeste dingen die over 'pedofielen' beweerd worden in (quasi-)wetenschappelijke onderzoeken van psychiaters of stoere uitspraken van politici, niet algemeen waar. Die onderzoeken en uitspraken gaan namelijk bijna altijd over een groep mensen waar ik helemaal niet toe behoor. (Meestal over zedenmisdadigers.) En die zeggen dus ook niets over mij.
Als ik pedofiel ben, dan heeft een pedofiel dus niet automatisch een ongelukkig leven. Ik ben namelijk hartstikke tevreden over mijn leven.

En dat geldt ook voor een heleboel 'pedofielen' die ik door de jaren heen ontmoet heb.

Je kunt het ook omdraaien, als je dat gemakkelijker vindt:
Als alle pedofielen inderdaad die dingen zijn/doen die ik hierboven genoemd heb... dan ben ik3 dus geen pedofiel!

Zie je het patroon een beetje?
Het woord 'pedofiel' wordt gewoon heel verschillend gebruikt in deze wereld. Dat is jammer, dat is verwarrend, daar heb ik ook last van... maar daar kan ik weinig aan doen. Ik ben geen woordenpolitie, ik heb geen macht over het woord 'pedofiel' en over hoe het gebruikt wordt.
En als 'we met zijn allen' (samenleving, media, politieapparaat, psychiatrische wereld, enz enz) het woord 'pedofiel' voor verschillende dingen gebruiken, zullen we dus moeten nadenken hoe we het gebruiken; anders creëren we verwarring.

Dus als je mij 'pedofiel' wilt noemen, ga je gang.
Als maar duidelijk is wat je ermee bedoelt. En wat je dus niet moet doen is mij een pedofiel kunt noemen, en je dan omdraaien en willekeurige dingen over 'pedofielen' beweren waar ik niets mee te maken heb. Dat je daar toevallig hetzelfde woordje voor gebruikt, betekent niet dat wat je beweert ineens over mij gaat.
Mensen die expres die verwarring creëren door onware verbanden te leggen en tegelijk dingen uit hun verhalen over mij weglaten4... zijn eigenlijk gewoon smaad aan het plegen.

Ja maar, ja maar, ja... maar.... [willekeurige obligate tegensputter-reactie hier invullen]

Rustig rustig. Geef jezelf even de tijd om aan het idee te wennen. Blijf ademen, in... uit... in... uit... Papieren zakje erbij?

Het spijt me als je wereldbeeld nu in duigen ligt. Het zou makkelijker voor je zijn als iedereen die 'op kinderen valt' een slecht mens!!!! zou zijn, dat snap ik. Maar dat is nou eenmaal niet zo. Ik kan het ook niet makkelijker maken, sorry.

Maar wees gerust. Ik heb heel goed met dit idee leren leven dat ik zelf 'pedo' ben. En als ik daar zelf al normaal mee om kan gaan, dan zal het voor jou ook wel mogelijk zijn om met dat idee om te leren gaan.

Wat je precies van me denkt, mag je verder helemaal zelf weten. Maar het volgende is en blijft waar: ik leef geen leven als 'tikkende tijdbom'. Ik ben geen geval waarover je in De Telegraaf leest. Ik richt mijn leven niet in op kinderen, ben niet seksueel gefrustreerd en niet ongelukkig.Ik ben toevallig iemand die een speciaal soort 'aangetrokkenheid' heeft en daar met een grote hoeveelheid relativeringsvermogen mee omgaat. 15 jaar geleden was dat moeilijk voor me; nu niet meer. En ik ben heus niet de enige. Je zou de mensen in je eigen buurt de kost moeten geven, waarvan je ook niet weet dat ze pedo-gevoelens hebben (en die totaal ongevaarlijk zijn, en waarschijnlijk zou je het ook niet willen weten).

Wat ik er maar even bij zal zeggen, is dat ik in de praktijk 'gewoon homo' ben (behalve dat ik veel minder vaak de behoefte heb om met iemand het bed in te rollen).
Dit is iets wat mensen vaak verkeerd interpreteren. Het enige wat 'ik heb pedofiele gevoelens' betekent, is dat ik me (ook seksueel) aangetrokken voel tot kinderen, in mijn geval jongens. En dat ik die jongens over het algemeen veel aantrekkelijker vind dan late pubers/volwassenen. Maar dat wil niet zeggen dat ik me alleen maar tot jonge jongens aangetrokken voel. Ik heb relaties met leeftijdsgenoten gehad en dat zal vast wel weer een keertje komen ook. Dat komt ook omdat ik niet wil stilstaan in mijn leven, en me blindstaren op dingen/mensen die ik niet kan krijgen. Het leven loopt altijd net iets anders dan je zelf verwacht, en daar sta ik voor open. Niet iedereen die op blonde meiden met dikke tieten valt, krijgt ook blonde meiden met dikke tieten? En niet iedereen die die blonde meiden met dikke tieten krijgt, heeft toch een mislukt en gefrustreerd leven? Nou dan! Zo bijzonder/ongelukkig voel ik me persoonlijk niet.

En dan nog wat: dat ik jongens aantrekkelijk vind, wil ook niet zeggen dat ik ze alleen maar seksueel kan bekijken. Welnee. Ik vind het echt gewoon leuk om met kinderen om te gaan en ik waardeer ze om wie ze zijn. In praktijksituaties (in tegenstelling tot in mijn hoofd/fantasie) merk ik ook weinig van die seksuele aantrekking. Er is nauwelijks spanning aanwezig bij mij, op dat vlak. En eigenlijk is dat logisch. Er is immers bij kinderen zelf (bijna) geen interesse voor dat seksuele, en dan is het er bij mij ook niet. Als je lekker met jongens aan het voetballen of stoeien of praten of ... bent, dan is het toch veel leuker om fijn bezig te zijn met dat contact? Dan zou het toch helemaal niet leuk zijn als ik die leuke momenten zou verpesten door steeds in mijn achterhoofd bezig te zijn met hoe leuk en sexy ze zijn en hoe frustrerend het is dat ik niet... enz enz? Het echte leven is te leuk om dat te laten verpesten door onrealistische gedachtes (die we allemaal wel hebben). Zo moeilijk is dat niet; dat 'niet laten verpesten door gedachten' gaat heel natuurlijk.

Maar blijkbaar snappen een heleboel mensen dat niet. Omdat ze bij 'pedofiele gevoelens' niets anders durven te denken dan 'gevaar!!!'. Eigenlijk het enige dat mij frustreert , is dat mensen die mij niet kennen, mij een frustratie schijnen te willen aanpraten. Ik moet blijkbaar moeite hebben om mijn gevoelens onder controle te houden. En daarom moet ik blijkbaar voor een heleboel mensen een 'tikkende tijdbom' zijn... en voor een andere heleboel mensen moet ik blijkbaar het heel erg moeilijk met mezelf hebben en zielig zijn. Dat beeld kunnen ze namelijk netjes in een hokje plaatsen.

Nou sorry mensen, ik heb nieuws voor jullie. Ondanks dat de maatschappij mij hier niet bepaald mee heeft geholpen (integendeel), heb ik altijd het doel voor ogen gehad dat ik mijn pedofiele gevoelens wilde accepteren (want die gevoelens zelf zijn positief, en ik kan ze ook niet uitzetten) en op een goede manier in mijn leven inpassen. En niet vastroesten in frustratie of zieligheid, maar mijn eigen verantwoordelijkheid nemen om een constructief leven op te bouwen en me persoonlijk te blijven ontwikkelen.
Dat is me gelukt (ondanks dat ik veel meer tegenwerking en negativiteit heb ervaren dan hulp en vertrouwen), en daar been ik trots op. Ik ben er ook trots op dat ik bevriend ben (geweest) met enkele kinderen en hun ouders, die van mijn gevoelens weten, en dat OK vinden. Omdat ze weten dat ze mij kunnen vertrouwen, dat ik ze verder niet met 'mijn gevoelens' lastigval, en dat ze het onmiddellijk zouden weten als er iets mis zou gaan in het contact tussen mij en de kinderen. (Ik heb dit bereikt met heel wat zenuwen en onhandige communicatie, want ik moest dit ook maar helemaal zelf uitvinden. Maar het is wel gelukt.) Ik ben er ook trots op om te kunnen zeggen dat ik nog nooit iemand heb meegemaakt die mij kent en die me heeft verteld dat ik iets fout doe.

Ik herhaal: wat je precies van me denkt, mag je verder helemaal zelf weten. Je hoeft me niet aardig te vinden, je hoeft me niet te vertrouwen. Maar het zou erg fijn zijn als mensen eens zouden ophouden om hun eigen frustraties en angst voor dit onderwerp op mij te projecteren. Ik zou het leuk vinden als sommigen mensen zelf wat gevoel voor humor en relativering tonen, en er gewoon eens een harde grap over maken ofzo. Ik zal dit onderwerp zelf niet snel ter sprake brengen omdat ik weet hoe ongemakkelijk het kan zijn voor andere mensen... maar voor mij hoef je het onderwerp in ieder geval niet te vermijden.

Maar als er eigenlijk niets aan de hand zou zijn, zoals je zegt... Waarom praat je er dan over? Je roept de problemen over jezelf af! Doe dan zelf niet zo moeilijk en houd het gewoon stil!

Dat vind ik een heel goed punt. (En nu wordt de discussie voor mijzelf ook interessant.)

Als ik dit voor mezelf zou doen, zou het inderdaad dom zijn. Ik ben niet over pedofilie gaan schrijven omdat ik mezelf persoonlijk gediscrimineerd voel of erkenning wil. Wat wel zo is, is dat ik erg bezig was met de negativiteit en angst in discussies op het internet, van zowel pedofielen als niet-pedofielen... rond het jaar 2000. Toen was het een soort persoonlijke uitdaging om daar overheen te stappen. Dat is gelukt en de reacties die ik heb gehad van mensen in mijn omgeving zijn normaal/positief genoeg om mezelf niet 'verstoten' te voelen. Ik kan normaal leven zonder mijn gevoelens te ervaren als een geheim dat zwaar op me drukt. Dat is alles wat ik nodig heb.

Dus als ik een rustig onopvallend leventje zou willen leiden, had ik beter gewoon mijn mond kunnen houden en al mijn schrijfsels van rond 2000 kunnen verwijderen. Ik zou het leuke contact met een paar jongens uit de buurt kunnen vasthouden, en had me waarschijnlijk voor een of ander mentor-project voor scholieren kunnen inschrijven of op een andere manier een 'gewaardeerde buurtgenoot' kunnen worden, zonder dat ik ooit voor grote problemen zou zorgen. Dat zou ik nu gemakkelijker kunnen, omdat ik die angst voor mezelf en voor de reacties van anderen kwijt ben.

Maargoed. Ik doe dit dus niet om mijn eigen leventje gemakkelijker te maken of om beter contact met jongens te kunnen krijgen. Ik doe dit omdat ik graag wat nuttigs doe voor de samenleving. Die drang om dingen te verbeteren is altijd deel van me geweest. En ik weet dat ik op dit onderwerp juist iets zou kunnen betekenen, op een manier die bijna niemand anders kan. Omdat ik als een van de weinige mensen zelf een brug naar 'de maatschappij' heb proberen te slaan en niet meer bang ben om een goede onderbouwde mening over pedofilie te geven. En ik denk dat die mening nuttig kan zijn voor veel andere mensen.

Dat is langzaam gegroeid. Terwijl mijn eigen leventje al zo'n beetje op orde was, kwam ik op internetforums voor 'boylovers' terecht. Daar heb ik veel vrienden gemaakt met mensen die ik respecteer, en gezien dat veel andere mensen ook goed en constructief met hun gevoelens omgaan. Ik heb ook ervaren hoe goed het kan zijn voor iemand met pedo-gevoelens, om contact te hebben met andere mensen waarmee je een beetje normaal over jezelf kan praten.
Maar dat hoor je dus nooit. En er zijn wel mensen die veel nut kunnen hebben van wat betere informatie en betere meningen. Dat zijn pedofielen die door die informatie minder snel een echt 'gevaar voor de maatschappij' zullen worden, maar ook ouders en buitenstaanders die door die informatie met minder angst en meer zelfvertrouwen met het onderwerp zullen kunnen omgaan.

Ik merkte daar langzamerhand dat de meningen die ik gaf, gewaardeerd werden. Hoewel bijna niemand durfde om 'een brug naar de maatschappij toe te slaan' uit angst voor naamsbekendheid, ontmoette ik ook anderen die daar wel het nut van inzagen en plannen voor hadden. We hebben af en toe interviews gegeven met geïnteresseerde studenten, wat praatjes gehouden met politieke jongerenpartijen, en ik heb zelf meegewerkt aan enkele TV-opnames/documentaires (die niet allemaal uitgezonden zijn).
Onder andere doordat we een positief gevoel uit de eerste gesprekken overhielden, is door een groep mensen het forum pedofilie.nl opgericht, dat sinds juni 2004 online is en op mijn naam geregistreerd is. Het is niet professioneel opgezet (geen tijd voor) en daardoor een rommeltje, maar wie even doorkijkt ziet dat het gewaardeerd wordt. Er worden niet alleen berichten geplaatst door "pedo's" maar ook door studenten, mensen die in hun jeugd misbruikt zijn, ouders van kinderen, jongeren, mensen die wat meegemaakt hebben in hun jeugd maar zich helemaal niet misbruikt voelen, en af en toe een wetenschapper/psycholoog. En er wordt normaal informatie/meningen uitgewisseld. Het groeit elk jaar ietsje verder toe naar de 'brug tussen constructief ingestelde pedofielen en niet-pedofielen' waarvan we hoopten dat die zou ontstaan.

Dit is een enorm eng onderwerp voor veel mensen als ze zichzelf erover moeten uitspreken, maar toch blijken veel mensen het ook erg nuttig te vinden dat anderen er wel over spreken. Niemand heeft sinds de oprichting bezwaar gemaakt tegen de website.5 Ook in mijn persoonlijke leven ben ik in die tijd door niemand lastig gevallen. Sommige mensen (ouders van kinderen die ik kende, mensen op mijn niet aan kinderen gerelateerde vrijwilligerswerk) vonden uit dat ik wat met 'pedofilie' te maken had en op de lokale TV was geweest... Daar zijn wel wat lastige gesprekken uit voortgekomen, maar niemand heeft definitief het contact met me verbroken. Mijn leven liep door.

Dus alles was goed, en het hele onderwerp werd voor een klein deel in mijn normale leven opgenomen. Zo wilde ik door.

Dit is waarom ik erover praat.

Maar je lijdt nu toch schade?

Jazeker, ik lijd schade. Ik heb jarenlang nooit te klagen gehad... maar eind 2007 kwam het omslagpunt / overspeelde ik mijn hand.

Er is een rechtszaak tegen de Vereniging MARTIJN en hun forum aangespannen op basis van leugens. Ik heb een statement ter verdediging van MARTIJN voorgelezen in de rechtszaal, omdat niemand anders dat zou doen. Ineens was ik met een (overigens ware en onschuldige) quote op RTL Boulevard te zien en moest Albert Verlinde zonodig een ongefundeerde opmerking maken voor een miljoen kijkers. Ineens verscheen mijn naam te prominent in Google door nieuwsberichten, Yvonne van Hertum en andere anonieme haters. Ineens ging Yvonne een ex werkgever benaderen over mijn 'activiteiten'. Ineens ging Tommy Hilfiger, 1 week NA de rechtszaak toen ik nog een paar dagen probleemloos gewerkt had, mij zeggen dat ik niet meer moest komen.

Sindsdien ben ik dus tienduizenden Euro's en een groot deel van mijn opgebouwde pensioen kwijt, omdat ik grotendeels uit mijn eigen zak geleefd heb. Ik ben een nieuwe carriëre aan het opbouwen in een andere tak van IT (websites/web-applicaties programmeren) waar ik niet afhankelijk ben van een wereldje vol recruiters en onpersoonlijke grote bedrijven met HR-departementen, voor wie imago belangrijker is dan normaal menselijk met elkaar omgaan. Nu 2 jaar later begint het te lopen, en ik hoop er een stabiel inkomentje uit te halen, hoewel het veel minder oplevert dan mijn opdrachten als 'IT consultant' van 2004 tot 2007.

Jammer genoeg blijft dat moeilijk, want er zijn ook bedrijven in deze hoek die mij niet willen aannemen. Heel af en toe komt er in mijn oude kennisveld nog werk voorbij -- pas was ik nog aangenomen voor een consultancy-opdracht bij ING Bank, maar helaas heeft (een miscommunicatie met) Tommy Hilfiger Europe die de grond in geboord nog voor ik begon.

Dus nu ga je je website en uitspraken over pedofilie zeker wel weghalen?

Dat is wat iedereen al jarenlang aanneemt. Maar ik ben niet van plan op te geven.

Het is niet dat ik van 'de pedofilie-discussie' mijn belangrijkste levenswerk wil maken, ofzo... maar nu stoppen zou me teveel schade opleveren aan mijn gevoel van vrijheid. Ten eerste zou ik, nu er eenmaal aandacht op me gericht is, voor altijd mijn mond moeten houden en uitkijken wat ik zeg, uit angst dat er weer verhalen over mij opduiken. Dat wil ik niet. Ik wil minstens af en toe een nuttige mening blijven kunnen geven over dingen waar ik toevallig verstand van denk te hebben.

Ten tweede zou het ook algemeen teveel schade aan een nuttige discussie toebrengen. Ik kan namelijk het eigenaarschap van pedofilie.nl (en enkele andere sites) niet doorgeven aan iemand anders. Niemand heeft het lef om zijn naam daar aan te verbinden. Als je al ziet dat ik mijn IT-werk ben kwijtgeraakt door publiciteit in deze hoek, kan je je voorstellen waarom.
En helaas is pedofilie.nl een van de zeer weinige sites die een brug probeert te slaan tussen pedofielen en maatschappij, en waar het mogelijk is om vrij over sommige dingen te praten met pedo's en niet-pedo's. Ook dat is logisch, om dezelfde reden. Ik vind het jammer; ik wil niet per sé een bijna unieke positie vervullen in deze maatschappij... maar op dit moment is dat wel zo. (Ik hoop dat deze situatie misschien opgelost gaat worden doordat pedofilie.nl uiteindelijk iets professioneler opgezet gaat worden, zodat meer mensen het nut van de site zullen durven erkennen en ondersteunen.)

Ten derde vind ik het uit principe geen goede zaak als ik nuttige meningen en informatie zou censureren uit angst voor de andermans onjuiste uitspraken. Dit is een veel breder onderwerp dat de komende tijd nog zeer actueel zal blijven. In de huidige media-gestuurde tijd wordt aan mensen die 'zomaar wat roepen' te veel macht gegeven en te veel aandacht besteed, en worden inhoud en waarheid steeds onbelangrijker gemaakt. Dit heeft steeds grotere nadelige invloed op het kunnen doen van werkelijk nuttig werk in onze samenleving. (1 woord: 'islamdebat' - waar aan beide kanten zowel 'nutteloos gekakel' als zelfcensuur te groot is.) Hier word ik elk jaar gepassioneerder over. Ik wil hier niet mee leven, ik wil de schreeuwers niet zomaar macht over mij geven, ik wil tegen die stroming in gaan. Als dat met een ultra-moeilijk onderwerp als 'pedofilie' moet: zo zij het. Ik kan er weinig aan doen dat dit op het moment 'mijn onderwerp' is.

Wat natuurlijk ook flink meespeelt is dat ik het financieel (en sociaal) gezien op dit moment nog steeds aankan. Ik heb daar van tevoren wel degelijk rekening mee gehouden, toen ik steeds meer mijn mond open ging doen. Ik leef al een jaar lang wegens geldgebrek op een halve zolder, maar dat is in mijn omstandigheden nog geen probleem.

Er staat inderdaad laster over je op het internet. Waarom laat je dat niet weghalen?

De grootste leugenaars, WikiSposure, zitten in de Verenigde staten. Dat is een anonieme club haatdragende mensen die niet over te halen is om iets verstandigs te doen. Een rechtszaak vanaf hier zal geen zin hebben; anderen hebben dat al eerder geprobeerd.

Google zal zoekresultaten niet zomaar weghalen, maar verwijzen naar de bron: de mensen die pagina's gepubliceerd hebben. Dat gaat dus niet.

Verder werkt de beeldvorming matuurlijk tegen me. Het gaat over pedofilie, en ik snijd dat onderwerp zelf aan. Het is dus voor veel mensen moeilijk te zien wat er wel en niet laster is. Je moet eerst minstens tien minuten lezen voor je een goed beeld hebt. En dat doen mensen niet, dus ze zijn niet erg geneigd mee te werken.

Ik vrees dat mijn enige wapen zal zijn: gewoon doorgaan, langzaam meer draagvlak voor mezelf verzamelen, en daarmee de lasteraars overstemmen en hun ongelijk aantonen. (Maar als iemand weet hoe ik die WikiSposure pagina weg kan halen: zeg het gerust.)

Je hebt mooie praatjes over 'nut' enzo, maar het gaat over pedofilie. Ik vind het nog steeds eng en gevaarlijk wat je allemaal zegt!

Als je kunt aangeven waarom iets eng/gevaarlijk is... Als je iets kunt aangeven dat ik zeg, wat nadelig zou uitwerken voor (bijvoorbeeld) de veiligheid van kinderen... Geef het aan. Graag. Ik zie het namelijk niet, en ik zou werkelijk inhoudelijke discussie daarover erg waarderen. (In tegenstelling tot al dat 'huuu je bent een pedo dus je bent eng' gelul, waar ik inmiddels erg moe van word.)

Als je mij Eng & Gevaarlijk vind en je wilt niet inhoudelijk in discussie, omdat je gewoon niet over dit Enge & Gevaarlijke onderwerp na wilt denken: dan heb ik goed nieuws voor je. Je hoeft er niet over na te denken. Dat doen andere mensen wel voor je. Die andere mensen hebben genoeg gelegenheid om aan te tonen op wat voor manier ik Eng & Gevaarlijk doe, juist omdat ik overal open over ben. Dus je hoeft je verder nergens mee te bemoeien. Jij kunt jouw ding doen, ik het mijne, en we hoeven elkaar niet in de weg te zitten.

Je zegt dat je zelf geen gevaar bent, maar dat kan niet. Alle pedofielen zijn een tikkende tijdbom! Je bent niet te vertrouwen!

Ik heb niet eens zin om tegen dit soort wantrouwen in te gaan. Ik vind dat de meningen van ouders die mij wel persoonlijk kennen, en het feit dat ik nu 36 ben en nog niks fouts heb gedaan, en wel aanspreekbaar ben op al mijn gedrag (wat een hoop 'stiekeme pedos' niet zijn), wel eens mee mag gaan tellen.
Maar als je dat niet vindt: best. Dan vertrouw je me toch lekker niet? Maakt mij niet uit, hoor. Ik blijf wel uit jouw buurt, blijf jij uit de mijne?

Zolang je maar niet gaat doen alsof de grote meerderheid van de mensen het met je eens is, want dat is gewoon niet zo.

Je kan lekker zeggen wat je wil, maar je komt niet bij mijn kinderen in de buurt!

Is goed hoor. Waarom denk je eigenlijk dat ik dat zou willen?

Ik vind het leuk om met kinderen om te gaan (juist omdat ik het niet vaak doe), maar ik ben er niet speciaal naar op zoek, en ik heb ook helemaal geen zin om om te gaan met kinderen met wantrouwige ouders. Ik wil niet belangrijker voor een kind zijn dan zijn directe omgeving, en ook geen bron van ruzie of verwarring zijn waarin je kind terechtkomt.

Als je kind contact uit zichzelf al contact met mij heeft: sja dan wordt dat natuurlijk moeilijk. Sorry dat je nu moet nadenken over een moeilijk onderwerp; ik doe het niet expres. Praat gewoon met me, spreek me aan over wat je wil dat ik wel en niet doe. Ik doe mijn best om aanspreekbaar en niet beledigd te zijn, en we komen we er wel uit. Liefst een beetje rekening houdend met wat je kind zelf ook wil, want hij(?) is ook geen ding.

• 1. Daarbij reken ik voor het gemak even niet anonieme verborgen internetschreeuwers mee, want die kennen mij niet en zijn alleen tegen de spoken in hun hoofd aan het schreeuwen. Ze hebben het nooit over iets wat werkelijk met mijn leven te maken heeft, en meestal gooien ze er ook nog een stel leugens bij. Dat kun je zelf gemakkelijk genoeg zien als je de negatieve internetpagina's over mij doorleest. Niet dat ik dat aanraad overigens, want leugenachtige anonieme internetschreeuwers kunnen beter genegeerd worden... maar je zou het gemakkelijk genoeg kunnen zien.
• 2. Hoe irreëel die angst ook is: hij heeft me ironisch genoeg inmiddels wel tienduizenden Euro's gekost wegens gemiste opdrachten...
• 3. en dat geldt dus ook voor een heleboel mensen die ik in de afgelopen jaren ontmoet heb, die zich ook aangetrokken voelen tot kinderen
• 4. Zoals Yvonne 'twee maanden cel in hoger beroep wegens laster' van Hertum bijvoorbeeld.
• 5. Dat wil zeggen, niemand heeft bezwaar gemaakt behalve Yvonne van Hertum, ongediplomeerd schreeuwer zonder leven, die onder een dozijn aliasen op het internet actief is - en niet voor niets in een (niet aan ons gerelateerde) hoger beroepszaak tot 2 maanden onvoorwaardelijk is veroordeeld wegens smaad.